Μπορεί ένα σπίτι να πεθάνει; Και μάλιστα από πνευμονικό οίδημα;

Οι γλωσσομαθείς βιβλιόφιλες κατσαρίδες, τα σκουλήκια που τρώνε τα έπιπλα, και οι νεκροί που κατοικούν μέσα σ΄ αυτό το σπίτι, έχουν δικαιώματα πάνω του;

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κλείνει το μάτι στον Μπέκετ, τον Ίψεν και τον Τσέχωφ, και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Την οικογένεια στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα, ακαθόριστα, ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί. 

Το νεοκλασικό με το ένδοξο παρελθόν - τέτοια είναι πια σπάνια -, ως περιουσιακό στοιχείο, διεκδικείται με διάφορους τρόπους, τόσο από τους φυσικούς ιδιοκτήτες, όσο και από νεόπλουτους ''εισβολείς''. Τα σκουληκοφαγωμένα έπιπλα-αντίκες, είτε έχουν πωληθεί όσο-όσο, είτε χρησιμοποιούνται ως βιτρίνα στην προσπάθεια που γίνεται, ούτως ώστε το ''σπίτι'' να παραμείνει στη θέση του, αντί να δοθεί αντιπαροχή, με σκοπό την ανέγερση shopping center, πολυκατοικίας κτλ. 

Στο τέλος της διαδρομής όμως, αυτός ο ''εμφύλιος'' και το ατέλειωτο ξεπούλημα αυθεντικών και μη περιουσιακών στοιχείων, καθώς και προσωπικών αξιών, θα αφήσει μόνο ηττημένους. Από όλες τις πλευρές. Μόνο θύματα.

Και η σιωπή θα επιστρέψει ικανοποιημένη στη θέση της.