Η «Άλκηστη» του Ευριπίδη του θεάτρου των Vivi, σε σκηνοθεσία Τηλέμαχου Μουδατσάκι, ύστερα από τα εύσημα μιας διεθνούς πορείας με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, επιστρέφει από την Avignon της Γαλλίας –το μεγαλύτερο φόρουμ για το θέατρο στον κόσμο- στο Black Box του θεάτρου Αλκμήνη.

Η Άλκηστη είναι συνυφασμένη με τη γυναικεία αυταπάρνηση, αφού δέχεται να πεθάνει στη θέση του συζύγου της του Αδμήτου, ο οποίος επωφελείται έτσι από την ευχή των Μοιρών να παρατείνει τη ζωή του, αν κάποιος άλλος -όταν θα ερχόταν η ημέρα του μοιραίου τέλους του- δεχόταν να πεθάνει στη θέση του.

Η παράσταση του θεάτρου των ViVi αντιμετωπίζει το έργο ως αντιφατική τραγωδία με στοιχεία ρομαντικού δράματος. Έτσι, ενώ ο Άδμητος αποδύεται σε διάδοχους κομμούς για την απώλεια της συζύγου, ο πατέρας του τον επικρίνει ως στυγνό δολοφόνο της. Την ίδια στιγμή, η δράση αναδείχνει τον θείο Νόμο της Φιλοξενίας, αφού, αν και βυθισμένος στο πένθος, ο Άδμητος δέχεται την εύφορη επίσκεψη του Ηρακλή, που αιφνιδιάζει με τις εκκεντρικότητές του το πένθιμο πρωτόκολλο των ανακτόρων.

Κατά τα άλλα, ο Τηλέμαχος Μουδατσάκις, με εμπεδωμένη τη μέθοδό του, ζητά να αναδείξει τη σωματικότητα του αρχαίου Ελληνικού θεάτρου. Όπου το τραγικό καταλήγει στο σώμα, που καλείται να το εκφράσει ως πόνο και μάλιστα με αλληλένδετα, σθένοντα μυικά τοπία. Όπου με τη σειρά του ο λόγος συνεγείρει τους μυς δημιουργώντας μια σκηνική φυσιολογία που κατάγεται από την αρχαία και συλλήβδην την Ευρωπαϊκή τέχνη. Το στοίχημα στην παράσταση είναι να μην μείνει αμέτοχο στη δράση ούτε ένα χιλιοστό του σώματος.