Famous for being famous ή ένας πασίγνωστος άγνωστος;

“Αν θέλετε να ξέρετε τα πάντα για μένα, άπλα κοιτάξτε στην επιφάνεια των έργων μου, των ταινιών μου αλλά και τη δική μου. Εκεί είμαι. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο.” - A.W.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο θρασύς, εμβληματικός καλλιτέχνης της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, με την αδιαμφισβήτητη επιδραστικότητα, τα πλέον αναγνωρίσιμα, αναπαραγμένα έργα, τα διαχρονικά αποφθέγματα και τις αναρίθμητες συνεντεύξεις, ξεδιπλώνεται, έναν αιώνα σχεδόν μετά τη γέννησή του, σ’ ένα βιογραφικό θεατρικό κείμενο του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, που γράφτηκε για το Central Saint Martins του Λονδίνου το 2010 όπου και πρωτοανέβηκε.

Ο εκκεντρικός βασιλιάς της pop art ανεβαίνει στη σκηνή για να αποδείξει ότι η αξία ενός Γουόρχολ είναι αυταπόδεικτη. Ο άνθρωπος που κατανόησε βαθύτερα από τον καθένα τη μεταπολεμική Αμερική κι άνοιξε τον δρόμο για τον εκάστοτε μοντέρνο δημιουργό, ενσαρκώνεται από τον Μιλτιάδη Φιορέντζη, μέσω ενός πρωτότυπου ακροβατικού τετ-α-τετ με τη συνείδηση του Άντυ, τα πάθη, τις εμμονές, τα όνειρα αλλά και τις ματαιώσεις ενός τραυματικού παρελθόντος. 

Ένας μονόλογος; Μάλλον ένας διάλογος με τον αντικατοπτρισμό του. Ο Γουόρχολ ξεδιπλώνει μια συναρπαστική ζωή γεμάτη αντιφάσεις, αίνιγμα, λάμψη, μύθο και ματαιοδοξία. Ένα βιωματικό κολάζ από θραύσματα που αντλήθηκαν μέσα από τα ημερολόγια, τις συνεντεύξεις του και άλλες πηγές με αξιοσημείωτες καταγραφές. 

Person ή persona? 

Επαγγελματίας ζωγράφος, γλύπτης, φωτογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός παραγωγός, εκδότης, και φυσικά επαγγελματίας celebrity, μια ιδιοφυΐα, ένας θρύλος, ο Άντυ παρουσιαζόταν σαν ανοιχτό βιβλίο, αποθεώνοντας την αμεσότητα και ζώντας για την αποδοχή, μια συνθήκη που τελικά τον κράτησε απολύτως απόμακρο από τους ανθρώπους, καθιστώντας τις επαφές του “στιλιζαρισμένες” και επιφανειακές. Η προσωπική του ζωή, θεατρική και μυστηριώδης, λατρεύτηκε, μισήθηκε, κι άφησε πίσω του ως σημείο αναφοράς και υπέρτατο δημιούργημά του, όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο, όχι τον άνθρωπο αλλά την περσόνα. 

Για μια τελευταία φορά, ο άνθρωπος με το μελετημένο κοστούμι, την ασημένια κόμη και τη διοπτροφόρα μορφή, που χειρίστηκε τη διασημότητα σαν καταναλωτικό προϊόν και τα καταναλωτικά προϊόντα σαν τέχνη, αλληλεπιδρά με τις προσωπικότητες που τον σημάδεψαν και παραδίδει εκούσια μπροστά μας την πιο γλαφυρή αυτοπροσωπογραφία του. Ίσως η τελευταία αυτή επαφή λύσει το γρίφο αν τα περιβόητα «δεκαπέντε λεπτά επωνυμίας» που αναλογούν σε όλους ήταν περισσότερο κατάρα παρά προφητεία.