Μια Πόλη, ένα σύνολο πολιτών δηλαδή, αφηγείται από κοινού το τέλος του βασιλικού της οίκου και, με αυτό ως αφορμή, συνδιαλέγεται, στην πραγματικότητα, με την έννοια του δικαίου, το ταυτίζει με το κοινό συμφέρον και, ως εκ τούτου, προσδιορίζει και διαμορφώνει το ίδιο το πολίτευμά της, τη Δημοκρατία. Προτάσσοντας τον «χορό», την Πόλη, ως το κύριο πρόσωπο του δράματος, οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν σκηνικά όλα τα πρόσωπά του, τα «αφηγούνται» και τα υπερασπίζονται ως αυτοί που είναι, δηλαδή ως ένα σύνολο νέων ανθρώπων. Δοκιμάζουν να ανακαλύψουν τη δική τους, σύγχρονη θεατρική γλώσσα διατηρώντας παράλληλα στο ακέραιο τη δομή αυτού του εμβληματικού για τον δυτικό πολιτισμό έργου.