Η υπόθεση του Άρη (με τα λόγια της Σοφίας Αδαμίδου)

 «Εγώ είμαι. Δεν υπάρχω, αλλά υπάρχω. Δεν ζω, αλλά ζω. Δεν έχω σάρκα και οστά... δεν τα χρειάζομαι. Εσείς με κρατάτε εδώ. Με τα θετικά σας λόγια, αλλά και τα αρνητικά. Δεν έχω ησυχάσει ως νεκρός... αλλά μήπως έζησα ήσυχος και ως ζωντανός; Ο καθένας από την πλευρά που το βλέπει, από την πλευρά που τάσσει εαυτόν... Είναι τιμή πάντως να με βρίζει ο εχθρός...σημαίνει ότι με φοβάται.»

Παρότι πέρασαν 76 χρόνια από τον τραγικό θάνατό του, ο Άρης βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα, σε συζητήσεις για το ποιος ήταν σαν άνθρωπος, σαν πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, σαν λαϊκός ηγέτης, αλλά και η σχέση του με το ΚΚΕ.

Ο ηγέτης της Αντίστασης, ο πρωτοκαπετάνιος του θρυλικού ΕΛΑΣ που ελευθέρωσε τη χώρα από τους Ναζί, ο φόβος και ο τρόμος των ντόπιων συνεργατών του χιτλερισμού, «γύρισε». Ίσως γιατί ποτέ δεν έφυγε, αφού ο «μύθος» του, μένει ζωντανός από γενιά σε γενιά.

Ο Άρης πέρασε στην «αθανασία». Ο Μιζέριας της «δήλωσης». Ο Βελουχιώτης του Γοργοπόταμου. Ο Άρης της Λαμίας. Ο αρνητής που «έκαψε» τη Βάρκιζα. Ο «αετός» της Ρούμελης στην τελευταία πτήση της Μεσούντας. Βήμα το βήμα η πορεία και η ζωή του εμβληματικού λαϊκού ηγέτη που ανέδειξε η νεότερη ιστορία της χώρας.

Προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου. Ο ήρεμος καπετάνιος, ο στρατηγικός και πολιτικός νους που ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές και οργανωτικές του ικανότητες. Ο γιος που μιλά στη μάνα του. Το σύμβολο που συνομιλεί και «αγκαλιάζει» με το λόγο του αγρότες και εργάτες. Ο πρώτος των ανταρτών με τους μαυροσκούφηδές του. Ο κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος που θυμώνει, οργίζεται, ξεσπά. Που παλεύει με τον εαυτό του, τη συνείδησή του, που διαφωνεί με το Κόμμα του μένοντας πάντα πιστός σε αυτό. Ο Άρης με το σύντροφο του, τον Τζαβέλα. Ο Άρης με το πιστόλι στον κρόταφο. Σε μια ανατροπή της μοίρας και ένα διαχρονικό κάλεσμα αγώνα. Αυτός είναι ο Άρης!