Για πρώτη φορά το έργο του συγγραφέα Ανδρέα Κεντζού παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου ΜΠΙΠ στην Κυψέλη σε σκηνοθεσία Αρκαδίας Ψάλτη και μ’ έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών.
Σε ένα ωραίο σπίτι σε μια ωραία περιοχή της Αθήνας ζει μια οικογένεια. Η μητέρα, ο πατέρας, η κόρη και ο υπερήλικας με άνοια παππούς. Ένα βράδυ γιορτινό, ο πατέρας και η μητέρα ετοιμάζονται να βγουν κι η κόρη περιμένει το αγόρι της να επισκεφθεί πρώτη φορά το σπίτι. Αυτό το βράδυ συμβαίνει κάτι, εκεί που φαντασία και πραγματικότητα γίνονται ένα, εκεί που μπερδεύονται. Αυτό, μια βόμβα είναι που σκάει απ΄ τα θεμέλια και ρίχνει φως στα σκοτεινά του σπιτιού και της ψυχής. Μια ιστορία σκάει που είναι κοινή, παράλληλη και τόσο οδυνηρή όσο αυτή που έχτισε και την πατρίδα. Αυτό το σπίτι το μεγάλο που ζούμε όλοι μαζί. Κι ό,τι έχουμε εξωραΐσει, εξιδανικεύσει, μυθοποιήσει μας εμφανίζεται τότε λουσμένο στην αλήθεια του. Στο μεγαλείο της αλήθειας του. Στη φρίκη της αλήθειας του. Και τότε τι; Πόλεμος, το σκοτώνουμε; Τότε τι; Ωραία στιγμή πραγματικά, μπορεί να γίνει μαγική.
"Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει, σκέφθηκα όταν διάβασα το κείμενο πρώτη φορά, στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης. Με διάφορους τρόπους εκφράζεται, ο έρωτας ας πούμε λένε είναι πόλεμος. Μα πως; Ο έρωτας είναι συνύπαρξη, η απόλυτη ίσως. Συνύπαρξη είναι η ειρήνη. Ο έρωτας τότε, πώς είναι πόλεμος; Το πιάνω αλλιώς. Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πως θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος μα μόνο η αγάπη; Πως οι ιδέες αυτές που ενσαρκώνουμε, εκφράζονται μέσα απ την ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στα σπίτια μας,σε όλα τα συστήματα που φτιάχνουμε; Η ιστορία, λέει, του κάθε έθνους φτιάχνεται μέσα απ τους πολέμους του. Είμαστε η ιστορία μας; Ή μήπως μπορούμε να είμαστε μέσα από αυτήν και κάτι άλλο; Κάτι που την φέρει, δεν την αναπαράγει, αλλά μπορεί και τη μεταβολίζει σε φως, δύναμη και χαρά;"
Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020