Congo

Στέγη γραμμάτων & τεχνών Ιδρύματος Ωνάση Κεντρική σκηνή

Μουσικοχορευτικό 2020
watchlist
-
- χρήστες
-
βαθμολόγησε
Μία παράσταση μουσικοχορευτικό. Με τους Faustin Linyekula. Παραγωγή του 2020. Ανέβηκε στο θέατρο Στέγη γραμμάτων & τεχνών Ιδρύματος Ωνάση Κεντρική σκηνή.

Κονγκό. Αφήγηση, τραγούδι και χορός συνθέτουν ένα πολύμορφο παζλ, με αφορμή τη βίαιη αποικιοκρατία, ένα οδοιπορικό στους δρόμους της Παγκόσμιας Ιστορίας από τον Kονγκολέζο χορογράφο Φωσταίν Λινυεκουλά.

Η τέχνη του Φωσταίν Λινυεκουλά είναι αδύνατο να μην αγγίζει θέματα πολιτικής. Άλλωστε, η πορεία του Kονγκολέζου χορογράφου έχει χαραχτεί μέσα από αναρίθμητες ιστορίες της γενέτειράς του, ιστορίες που θα έλεγε κανείς πως αποκτούν φωνή μέσα από το σώμα. Στην τελευταία του δουλειά, το Congo, που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 12 έως τις 14 Φεβρουαρίου, μας προτείνει να ακολουθήσουμε ξανά τους δρόμους της Ιστορίας, μέσα από τις αφηγήσεις του συγγραφέα και κινηματογραφιστή Éric Vuiilard για τη βίαιη αποικιοκρατία στο Κονγκό.

Σε έναν πολιτισμό όπου η προφορική αφήγηση, το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής, ο Λινυεκουλά παντρεύει τα στοιχεία αυτά στο έργο του, προτείνοντας έτσι μια ιστορία από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Ένας αφηγητής, μια τραγουδίστρια και ο ίδιος ο χορογράφος ζωντανεύουν επί σκηνής μνήμες και επαγρυπνούν πάνω από όλες τις αλήθειες που αποσιωπήθηκαν για την αιματηρή αυτοκρατορία του Λεοπόλδου Β΄, ο οποίος μετέτρεψε μια επίγεια Εδέμ σε «γη των κολασμένων».

Ο Φωσταίν Λινυεκουλά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Στέγη το 2013 με το έργο “Le Cargo”, το πρώτο του σόλο, με το οποίο θέλησε να θίξει ζητήματα ιστορίας, βίας και εκτοπισμού. Θα έλεγε κανείς πως, για τον χορογράφο, το σώμα είναι ένα ζωντανό αρχείο μνήμης, μια επιφάνεια στην οποία καταγράφονται, αλλά και αναβιώνουν, πτυχές της ιστορίας που δεν συμπίπτουν απαραιτήτως με τις επίσημες αφηγήσεις για τα γεγονότα.

Ο Λινυεκουλά είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του πως «η μόνη μου πατρίδα είναι το σώμα μου», ορμώμενος από τους εξής στίχους: «Πώς μπορώ να βαδίσω προς εμένα, προς τους ανθρώπους μου, με το αίμα μου εν βρασμώ και την ιστορία μου συντρίμμια;» Πράγματι, η ματιά του χορογράφου φέρει έντονα τέτοιου είδους προβληματισμούς, όπως το σώμα ως επικράτεια και η αίσθηση του ανήκειν.

«Χορεύουμε για να θυμόμαστε;» Μερικές φορές, ισχυρίζεται ο χορογράφος, ο χορός γίνεται ένας τρόπος να θέσεις ερωτήματα στο ίδιο σου το σώμα, ένας μνημοτεχνικός μηχανισμός για να διαπιστώνουμε τη σχέση μας με τον χρόνο.

Παραγωγή: Studios Kabako – Virginie Dupray

Συμπαραγωγή: Kunstenfestivadesarts (Βρυξέλλες), Théâtre de la Ville / Festival d’Automne (Παρίσι), Le Manège, Scène nationale de Reims (Ρενς), HAU / Hebbel am Ufer (Βερολίνο), Ruhrtriennale (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία), Vidy-Lausanne Theatre (Λοζάνη), Holland festival (Άμστερνταμ)

Με υποστήριξη από το Centre National de la Danse – Pantin, το Centre Dramatique National de Normandie-Rouen και το KVS (Βρυξέλλες)

Ηθοποιοί

Φωτισμοί
Koceila Aduabed
Χορογράφος
Faustin Linyekula
Καλλιτεχνική επιμέλεια
Faustin Linyekula