Η Βέντλα θέλει επιτέλους κάποιος να την χτυπήσει. Ο Μέλχιορ ξέρει τι είναι το σεξ. Ο Μόριτς δεν ξέρει τίποτα, ίσως να είναι χαζός. Η Ίλζε ποζάρει για ζωγράφους, φωτογράφους και ποιητές, τους εμπνέει όπως μόνο μία αληθινή μούσα μπορεί. Ο Χανς κι ο Ερνστ φιλιούνται κάτω απ’ τον ίσκιο των αμπελιών. Ο Μόριτς τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Ο Μέλχιορ χτυπάει την Βέντλα. Μετά την φιλάει. Η Βέντλα λέει όχι.

Τι εννοεί άραγε η Βέντλα, όταν λέει όχι; Πώς αυτοκτονεί ένας νέος άνθρωπος; Ποιος μιλάει για το σεξ; Βλέπουν τα κορίτσια πορνοταινίες; Γιατί όλα τα σπουδαία έργα είναι γραμμένα από άντρες;

Το Ξύπνημα της Άνοιξης, ένα έργο για την ενηλικίωση μιας παρέας εφήβων μέσα σε μια συντηρητική και σεμνότυφη κοινωνία, όταν γράφτηκε θεωρήθηκε χυδαίο και πορνογραφικό. Ο συγγραφέας του, Φρανκ Βέντεκιντ, που ήταν πατέρας δύο εξώγαμων, είχε περάσει έξι μήνες στη φυλακή και του άρεσε να τραγουδάει μπαλάντες για φονιάδες και εγκληματίες, αναγκάστηκε να το τυπώσει με δικά του έξοδα και να περιμένει 15 χρόνια για να το δει να ανεβαίνει σε θέατρο.

Τώρα πια θεωρείται κλασικό έργο, ένα έργο ρεπερτορίου. Για αυτό και αντιμετωπίζεται με τη σειρά του με τον αντίστοιχο συντηρητισμό.

Όμως το Ξύπνημα της Άνοιξης είναι ένα έργο που αντιστέκεται σε κάθε ωραιοποίηση, σε κάθε συντηρητική και σοβαροφανή ματιά. Είναι ένα έργο έτοιμο να εκραγεί, ένα μανιφέστο ενάντια στον συντηρητισμό.

Μέσα από ένα συνδυασμό σκηνών του έργου, προσωπικών ιστοριών των ηθοποιών και θεωρητικών κειμένων, η παράσταση εστιάζει στην πρόσληψη των κλασικών έργων, στην ιστορία των λόγων περί σεξ και στις σεξιστικές κοινωνικές δομές.

Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Λιακόπουλος, που εργάζεται σε Ελλάδα και Γερμανία και έχει συνεργαστεί με το Schauspielhaus Hamburg, το Kampnagel και το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, μετέφρασε και επεξεργάστηκε το έργο μαζί με έναν θίασο νέων ηθοποιών, αποφοίτων του Ωδείου Αθηνών, δίνοντάς του τον χαρακτήρα ενός θεατρικού μανιφέστου.