Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν έναν ανάπηρο υϊo . Τον φροντίζουν. Τον προσέχουν. Και τον αγαπούν. Υπό έναν όρο. Να τους αγαπά κι αυτός. Σιωπηλά.

"Τα χείλη της βάφτηκαν κόκκινα. Τα χέρια του επίσης."

Το "ερυθρό" ειναι μία ιστορία για τη βία. Την κρυφή βία. Εκείνη που στη σύγχρονη οικογένεια κρύβεται πίσω από κλειδωμένες πόρτες. 

Ανοίγουμε;

Το κείμενο γράφτηκε στα πλαίσια του Studio Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:

Δεκαεννέα χρόνια μετά ο Μάρκος θυμάται. Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Δεκαεννέα χρόνια στο Ίδρυμα. Βίαιος πια. Δεμένος. Θυμάται αυτό που αποκαλούσε Σπίτι. Αυτούς που αποκαλούσε Μπαμπά και Μαμά. Αυτούς που συνέβαλαν σε αυτό που λέγεται νοητική αδυναμία. Στην διαταραχή του κατά την περίοδο της ανάπτυξης του. Ο Μάρκος θυμάται το παιδί, ο Μάρκος ανακαλεί την ανάμνηση των ανθρώπων που  χτίσανε την φυλακή τους. Οι τελευταίες στιγμές, οι αδυναμίες τους, οι αρρωστημένες πράξεις τους, το ψυχολογικό χάος που κατέληξε σε ωμή βία. Δεκαεννέα χρόνια μετά. Δεκαεννέα χρόνια στο Ίδρυμα. Βίαιος. Δεμένος. Ο Μάρκος  θυμάται. Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.