Αυτή θα είναι μια ιστορία τρόμου. Όμως δεν θα μοιάζει τέτοια. Δεν θα μοιάζει επειδή η αφηγήτρια είμαι εγώ […]. Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα. Λένε ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου.

Η Αουξίλιο Λακουτύρ βρίσκεται κλεισμένη στις γυναικείες τουαλέτες της Σχολής Φιλολογίας και Φιλοσοφίας του Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM) για δεκατέσσερις ημέρες. Μη μπορώντας να διαφύγει, αποφασίζει να παραμείνει μέσα, υπερασπιζόμενη το τελευταίο υπόλειμμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Στο κλίμα της παγκόσμιας αναταραχής των γεγονότων του 1968, και εν όψει των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων σε χώρα της Λατινικής Αμερικής, η κυβέρνηση του Μεξικού, αποφασίζει ωμά να “τακτοποιήσει” τους αντιρρησίες. Καταλαμβάνει το Πανεπιστήμιο, ενώ πνίγει το Τλατελόλκο στο αίμα.

Η ηρωίδα του Μπολάνιο, η μητέρα της μεξικάνικης ποίησης, επιχειρώντας να ξορκίσει το τραύμα που τη στοιχειώνει, σ’ έναν μονόλογο εις εαυτόν, μετατρέπει την άγρια σκηνογραφία στην οποία βρίσκεται, σ’ έναν χώρο μυστικού παρατηρητηρίου. Με συντροφιά το βιβλίο του αγαπημένου της ποιητή Πέδρο Γκάρφιας, μια φωνή φύλακα άγγελου, καθώς και παραισθησιογόνες συναντήσεις με συγγενικές περιπλανώμενες υπάρξεις, η Αουξίλιο ως μια άλλη Κασσάνδρα, θα κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο· θα πει την ιστορία της.

Με το Φυλαχτό, ο Roberto Bolaňo αποτίει φόρο τιμής στη χαμένη γενιά του. Πενθώντας το ακυρωμένο μέλλον των συντρόφων του, θα γράψει για την ήττα μιας ολόκληρης γενιάς. Για μια γενιά νεαρών, που ενώ βάδιζε και θα βαδίζει από καταβολής του κόσμου προς την άβυσσο, το τραγούδι της θα ακούγεται· και θα είναι ένα τραγούδι πολέμου και αγάπης. Ένα τραγούδι που μιλάει για τον πόθο και την ηδονή. Και αυτό το τραγούδι είναι το φυλαχτό μας.