Έργο βαθιά ανθρώπινο, η «Γκόλφω» -με μεγάλη διαδρομή και ιστορία πίσω της- παραμένει πάντα επίκαιρη και διαχρονική. Η εξιστόρηση μιας θρυλικής αγάπης και η ακλόνητη πίστης  της κεντρικής ηρωίδας σε ένα ιδανικό, συγκινεί και μιλάει στις καρδιές όλων με την καθαρότητα και την ποιητικότητά της.

«Τον Τάσο να τον αγαπάς, όπως τον αγαπούσα,

κι αν δεν μπορείς, δεν δύνασαι, δεν φτάνει η καρδιά σου,

σχίσε τα στήθη μου αυτά, πάρε την εδική μου.»

Η αγάπη είναι «δενδρί βαθύρριζο» μέσα στην καρδιά της Γκόλφως, που όρκοι και γλυκόλογα το έτρεφαν για χρόνια. Μα όταν οι άνθρωποι μάθανε το μυστικό της, η ζήλια και η εκδίκηση βάλθηκαν να το πνίξουν.

Είναι η Γκόλφω μια ακόμη ιστορία έρωτα και προδοσίας ή μια διαχρονική αλήθεια που μαρτυρά ότι το τέλος της αγάπης σημαίνει θάνατο; Σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής υπαίθρου ξεκινά ένα βουκολικό παραμύθι, ένα «δράμα ειδυλλιακόν», μια ιστορία έρωτα, λαχτάρας για ζωή, για μοιρασιά, για ένωση. Η πλοκή του ξεδιπλώνεται με σύμμαχο τη φύση και ακροβατεί ανάμεσα σε ευχές και σε κατάρες, σε υποσχέσεις και προδοσίες, σε αποφάσεις της καρδιάς και σε άλλες πιο «μυαλωμένες».

Ο Σπυρίδων Περεσιάδης έγραψε τη Γκόλφω το 1893. Το έργο έκανε μεγάλη επιτυχία και βρισκόταν σταθερά «στις αποσκευές» των θιάσων που περιόδευαν στην ελληνική επαρχία. Το κείμενο αποτελεί σταθμό στη νεοελληνική δραματουργία και «συναντά» τις εποχές μέσα από τα ανθρώπινα πάθη των ηρώων του. Η ιστορία ενός έρωτα που «τσαλακώνεται» από συμφέροντα και συμβάσεις αλλά που τελικά καταφέρνει να διασώσει το ιδανικό του, μας επιστρέφει σε μια κοινωνία όπου το συναίσθημα μοιάζει τόσο ανόθευτο, αγνό και ακατέργαστο, που φαντάζει μακρινό και ταυτόχρονα σαγηνευτικό μέσα στην αποξένωση της σύγχρονης εποχής. Τα στοιχεία της Φύσης που εναρμονίζονται με τα συναισθήματα των ηρώων, τα «κρυσταλλωμένα» δάκρυα της Γκόλφως που γεμίζουν με χαλάζι τη σκηνή, οι μελοδραματικές πινελιές που ερεθίζουν τα πάθη, όλα αυτά μαζί, καταφέρνουν κάθε φορά να παρασύρουν το κοινό σε ένα δυνατό ταξίδι –σε μια διαδρομή από τον έρωτα στον θάνατο και πάλι προς τη ζωή.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Υπήρξε αγάπη φυλαχτό που κάποτε εχάθη

στου χρόνου μες το κουρνιαχτό για στης καρδιάς τα βάθη

Ο ναΐφ, μυθικός κόσμος που αναβλύζει από το έργο σαν τα αρχαία νερά της Στυγός γεμίζει τη στέρνα της σκηνής και σα δάκρυ ξεπαγιασμένο, κρυσταλλωμένο σταλάζει ένα κάποιο βάλσαμο σε όποιον το αποζητά.

Ένα ισχυρό, συν-κινησιακό κίνητρο για τη δημιουργία μιας παράστασης που η προπαρασκευή της έχει ξεκινήσει μήνες πριν τις δοκιμές της. Πόσες συναντήσεις! Πόσα τηλεφωνήματα! Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ευγνωμοσύνη που νιώθω, παρά τις αντιξοότητες των ημερών, για το γεγονός ότι έχω και έχουμε σαν θίασος τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό το ταξίδι επιστροφής στην αθωότητα, σε μια μυθική «ευτοπία».

Εύχομαι το ίδιο να συμβεί και στους θεατές και να κρατήσουν την παράσταση σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση μέσα στις καρδιές τους. Άλλωστε, αυτό σημαίνει Γκόλφω: φυλαχτό στο μέρος της καρδιάς.

Χρήστος Παπαδημητρίου