«Δεν ανήκω στους δημιουργούς που ακολουθώντας μια διαλεκτική διαδικασία συνθέτουν ένα έργο με ανάγλυφα αίτια και αιτιατά. Εγώ βλέπω μόνο το αποτέλεσμα»

Λούλα Αναγνωστάκη

Σκηνοθετικό σημείωμα

Οι πόλεις, άλλοτε φρούρια και τώρα φυλακές, μνήμες, τόποι ερημωμένοι, τόποι μαρτυρίου και λύτρωσης. Η Ελισάβετ και ο Κίμων εγκαθίστανται σε μια πόλη που η Ελισάβετ ισχυρίζεται ότι γεννήθηκε, εκεί σε ένα διαμέρισμα ζουν και κάθε βράδυ καλούν έναν επισκέπτη. Τα παιχνίδια μνήμης και η παγίδα που στήνει το ζευγάρι στον καλεσμένο έχει το ίδιο μοτίβο, οριακά παιχνίδια υπαρξιακά και βίαια σαν ωρολογιακή βόμβα στα χέρια των προσώπων. Ένας αλληλοσπαραγμός και μια υπόσχεση ευτυχίας και διαφυγής από την πραγματικότητα αποτυπώνεται στο μονόπρακτο που παρακολουθεί ο Θεατής. Διαταραγμένες σχέσεις, η εισβολή του έξω κόσμου στον ήδη κλειστό νοσηρό τραυματισμένο κόσμο των Ηρώων, η αδυναμία επικοινωνίας και η διαστρέβλωση των σχέσεων είναι τα συστατικά που συνθέτουν το περιβάλλον που δρουν τα πρόσωπα του έργου.

Τα τραύματα του πολέμου, του Εμφυλίου, ο φόβος για την επανάληψη των οδυνηρών γεγονότων που βίωσαν οι πρωταγωνιστές του έργου και το παρόν μιας Πόλης που δεν έχουν θέση δημιουργεί και τους ωθεί σε επικίνδυνα παιχνίδια αναζήτησης ταυτότητας και μιας σύνδεσης παρελθόντος και μέλλοντος. Η πόλη νοσεί, τα ιερά και τα όσια έχουν καταρρεύσει, στις σύγχρονες Πόλεις τα βλέμματα είναι αποστασιοποιημένα, οι κάτοικοι στερημένοι, αποσιωπούν, φόβος και απόγνωση, η βία έχει ποτίσει τους κατοίκους, η Πόλη όχι μόνο θα σε ακολουθεί που λέει ο Καβάφης αλλά θα τραφεί από τη σάρκα σου, θα εισβάλλει και θα σε μετατρέψει σε Τέρας. Πώς να νικήσεις τη μοναξιά σου, το υπαρξιακό κενό, πώς να αφήσεις την κραυγή σου σε έναν κόσμο αποστειρωμένο, σε έναν κόσμο που ο ''Θεός'' λείπει; Οι Πόλεις δεν φλέγονται στο τέλος του έργου όπως σημειώνει η Λούλα, γιατί έχουν ήδη καεί.. και εμείς στις στάχτες της, εναπομείναντες μιας δυστοπίας που μας συμπεριλαμβάνει ως τους αποτυχημένους αυτής της ζωής να πορευόμαστε σε μια κοιλάδα απολεσθέντων στιγμών ευτυχίας και ονείρων, αναζητώντας την αθωότητα σε ένα ήδη καμένο Κόσμο χωρίς επιστροφή.

Απρίλιος 2022, 

Ένκε Φεζολλάρι

Υπόθεση Εργου:

Ο Κίμων και η Ελισάβετ στο διαμέρισμα ή, αν θέλετε, Εμείς σε κατάσταση Άμυνας. Η πόλη έξω από το διαμέρισμα ή, με άλλα λόγια, οι Άλλοι στην Επίθεση. Όσο ο διάλογος του ζευγαριού προχωρά αποσπασματικός, ελλειπτικός, αγωνιώδης, ένας διάχυτος φόβος ρευστοποιεί τα όρια και το «Τέρας», που μαίνεται απέξω, δεν είναι πια διακριτό, δεν εντοπίζεται και δεν ελέγχεται. Εντός, κάθε υποψία επικοινωνίας πνίγεται στην αμφισβήτηση, την εχθρότητα, τον εκφοβισμό. Οι σχέσεις συνύπαρξης με τον Φίλο κι ακόμα πιο βαθιά με τον Εαυτό, προκύπτουν βίαιες, στρεβλές, αδύνατες. Μόνη ελπίδα, κι εχέγγυο ψυχικής ισορροπίας, είναι να επαληθευτεί ο Άλλος στο πρόσωπο του επισκέπτη Φωτογράφου. Όμως ο Άλλος δεν είναι παρά μια εκ των έσω αφήγηση, μια ύπαρξη διαμεσολαβημένη από τον τρόμο του ζευγαριού κι ο φοβισμένος Φωτογράφος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός Αντιπάλου. Κι ωστόσο η κατάσταση είναι εμπόλεμη. Γιατί πως αλλιώς να δικαιολογηθεί η συστηματική βία που εφαρμόζεται από το κάθε πρόσωπο της παράστασης προς όλους τους άλλους με τη μορφή είτε της επίθεσης είτε της άμυνας; Πως αλλιώς μπορεί να εκληφθεί, μέσα από τα τρικ του Φωτογράφου, η εμπορευματοποίηση του πολέμου και η εξοικείωση με τα αποτελέσματά του; Πως αλλιώς μπορεί να επαληθευτεί το στήσιμο ενός παιχνιδιού-παγίδα που συνθλίβει αδιακρίτως όλους τους παίκτες του;

Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει πει: «Δεν ανήκω στους δημιουργούς που ακολουθώντας μια διαλεκτική διαδικασία συνθέτουν ένα έργο με ανάγλυφα αίτια και αιτιατά. Εγώ βλέπω μόνο το αποτέλεσμα». Ένα αποτέλεσμα, ωστόσο, που όχι μόνο μας αφορά, αλλά μας εμπεριέχει.