Ένα ζευγάρι εφτά χρόνια παντρεμένο, ο Βέρνερ και η Μπάρμπαρα, τσακώνεται στην κουζίνα του σπιτιού του στις 5 το πρωί «προσπαθώντας να πετύχει ένα θετικό αποτέλεσμα». Οι ήρωες του Βιριπάγιεφ προσπαθούν να ακουστούν, να εκφραστούν, να «λύσουν όλα τα θέματα τους» και έτσι το έργο γίνεται ένας οργανικός, συνεχόμενος τσακωμός, μία σύγκρουση ανοιχτή, θαρραλέα, επίκαιρη. Ο Ιβάν Βιριπάγιεφ σε αυτό το έργο αριστοτεχνικά παραθέτει σχεδόν όλες τις πιθανές προσπάθειες για αλληλοκατανόηση, σε μία εποχή που οι σχέσεις απαιτούν προσοχή και σεβασμό περισσότερο ίσως από ποτέ.

Η παράσταση συμβαίνει στο ερευνητικό κέντρο υποκριτικής «ΝτόΜ Acting Coaching» και είναι η πρώτη παράσταση του «Θέατρο Σπίτι». Ο χώρος του «ΝΤόΜ» έχει μετατραπεί σε σπίτι, το σπίτι των χαρακτήρων, οι θεατές-προσκεκλημένοι ανοίγουν την πόρτα του «ΝΤόΜ» και μπαίνουν κατευθείαν στο σπίτι των χαρακτήρων, το σπίτι του Βέρνερ και της Μπάρμπαρα, πίνουν το τσάι τους, κάθονται στους καναπέδες βλέπουν και ακούν τους χαρακτήρες.

Για την «Ηλιακή γραμμή»

Ο Ρώσος συγγραφέας έχει γράψει για την «Ηλιακή γραμμή»:«Ήθελα ναδείξω τους μηχανισμούς των σχέσεων, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν σύνδεση, τι τους εμποδίζει. Στο έργο υπάρχουν μερικοί από αυτούς τους μηχανισμούς: από τους πιο κλασικούς -  όταν δεν ακούμε και διακόπτουμε ο ένας τον άλλον, μέχρι τους πιο ακραίους – όταν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα τελείως διαφορετικά: όταν ο ένας λέει: «Εγώ μόλις τώρα σου ζήτησα συγνώμη» - και ο άλλος λέει: «Τι έκανες εσύ τώρα; Αυτό λες ότι έκανες τόση ώρα;!». Και ο στόχος αυτού του έργου ένας – να είναι θεραπευτικό. Μπορεί να δουλέψει για κάποιο ζευγάρι που θα το δει, ή για κάποιον που θέλει να γίνει ζευγάρι, το έγραψα γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Επίσης, οι διάλογοι του κειμένου είναι επηρεασμένοι συνειδητά από τα αμερικανικά σίριαλ, επειδή πιστεύω ότι αυτά, έχουν επηρεάσει πολύ τους διαλόγους μας, τις συζητήσεις μας, τις σκέψεις μας».  Ιβάν Βιριπάγιεφ, Μόσχα 2016.

Και συμπληρώνω εγώ (Βάσια Βελτσίστα), το έργο αυτό μπορεί απλά και μόνο να γίνει θεραπευτικό επειδή οι ήρωες εκφράζονται, μιλάνε. Ζούμε στην εποχή των κινητών, των συνεχόμενων γραπτών μηνυμάτων, της παθητικοποίησης της αντίληψης,  Οι ήρωες του έργου μιλάνε, για όλα.Όπως μπορούνε. Στην κουζίνα τους. Οι δυο τους. Αυτό και από μόνο του μπορεί να είναι στην εποχή που ζούμε θεραπευτικό. Δεν υπάρχει καμία συσκευή αναμεσά τους, καμία μουσική, υπάρχει μόνο ένα τραπέζι σε μία απλή κουζίνα, και μόνο οι άνθρωποι, οι ήρωες, προσπαθούν να βρούνε λύση. Προσπάθησα να κρατήσω την σκηνοθεσία στην ουσία της υποκριτικής, στους ηθοποιούς και στην αλληλεπίδραση τους. Ο χώρος έχει φώτα δωματίου και οι ηθοποιοί φοράνε πιτζάμες. Με αυτόν τον τρόπο ήθελα να κάνω την προσέγγιση όσο πιο απλή γίνεται, όσο πιο καθημερινή, όσο πιο ανθρώπινη.