-Γιατί όταν γελάω, γελάς κι όταν κλαίω, κλαις;

-Πονάω, όταν κλαις.

-Παράξενα εσύ συμπονάς τον ξένο πόνο.

-Πες μου τι χρώμα έχουν τα μάτια σου και τα μαλλιά σου.

-Σαν τα δικά σου.

-Και η φωνή σου;

-Σαν τη δική σου.

-Εγώ δεν έχω ταίρι στον κόσμο να μου μοιάζει.

-Με λένε Νάρκισσο. Νάρκισσο Μοναχό.

-Κι εμένα Ηχώ.

Η θεατρική ομάδα Χ(Σ)τροfή παρουσιάζει το έργο του Νότη Περγιάλη "Ηχώ και Νάρκισσος" στο Θέατρο Λύχνος Τέχνης & Πολιτισμού σκηνοθεσία Ελένης Δούναβη.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Ηχώ, σε μια περιπλάνησή της στα δάση, είδε και ερωτεύτηκε τον Νάρκισσο. Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος στη δική του ομορφιά. Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η απόρριψη είχε ως αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται ως επανάληψη λέξεων άλλων. Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών της όποιας φωνής έφτανε σ΄αυτόν.

Το 1954, το έργο του Νότη Περγιάλη "Ηχώ και Νάρκισσος" παίχτηκε για λογαριασμό του ραδιόφωνου, σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου και με τους Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρη Χορν στους ρόλους της Ηχούς και του Νάρκισσου αντίστοιχα.

Ο Νάρκισσος, λατρεύοντας μόνο τον εαυτό του, δεν μπορεί να αντιληφθεί την αγάπη της Ηχούς και είναι ανίκανος να βιώσει την χαρά που εντοπίζεται στα μικρά πράγματα της ζωής. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι να αγαπήσει κανείς στην Γη πέρα από τον Μεγάλο του Εαυτό. Κι αυτή την δυνατότητα στους ανθρώπους την δίνουν ο έρωτας και η αγάπη. «Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».