Η πρώτη παράσταση που ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το καλοκαίρι του 1997, στην αυλή, με ιδανικό σκηνικό για το παιχνίδι της φθοράς και της μνήμης τα χαλάσματα που έστεκαν ακόμα εκεί. Ο "Κοινός Λόγος" είναι αφηγήσεις ανωνύμων, καταγραμμένες από την Έλλη Παπαδημητρίου, που χρονικά καλύπτουν το διάστημα από τις ειρηνικές μέρες στη Μικρά Ασία, πριν από την Καταστροφή, ως τον Εμφύλιο και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια. Οι αφηγήσεις αυτές έχουν ως κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων, που συναρμολογεί σωστά την εποχή τους, το πάθος και το κλίμα της. Στην παράστασή μας αναζητήσαμε τα θεατρικά μέσα για να ζωντανέψουμε μια πραγματικότητα που, όσο κι αν είναι κοινή, διέπεται από κανόνες τέχνης –τόσο πιο αυστηρούς όσο καλύτερα κρυμμένους. Για την παράσταση επιλέχθηκαν μόνο γυναικείες μαρτυρίες εστιάζοντας στην παρουσία και στο ρόλο της γυναίκας –όχι πάντα στο πρώτο πλάνο– στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Αλλά και χρωματίζοντας την ιστορία μας με τόνους γυναικείας ευαισθησίας. Περιττό να τονιστεί η συνταρακτική επικαιρότητα αυτών των κειμένων: άγριοι πόλεμοι, εμφύλιοι και προσφυγιά είναι το τοπίο και στον 21ο αιώνα. Ο ανθρώπινος πόνος και ο αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν τον "Κοινό Λόγο" να παλιώσει.