Εμπνευσμένος από τις Βάκχες του Ευριπίδη, κι ακόμα περισσότερο από το σκοτάδι και το αίνιγμα του πιο τελετουργικού έργου της αρχαίας θεατρικής γραμματείας, ο Γιάννης Μαυριτσάκης παραδίδει ένα νέο αίνιγμα. Ένα σύγχρονο, τεχνοκρατικό σύμπαν, με κυρίαρχη μια οθόνη προβολής στη θέση του παλατιού του Πενθέα, γίνεται χώρος τέλεσης ενός δρωμένου που αποτυπώνει το εύθραυστο όριο μεταξύ εικονικού και πραγματικού, ονείρου και βιώματος, πολιτισμού και φύσης, καθώς επίσης αρσενικού και θηλυκού, όπως και ανθρώπινου και θείου. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο έχει η γλώσσα, σ’ ένα ποιητικό ιδίωμα που θα αναζητήσει τη σκηνική έκφρασή του στο πάντρεμα του Μικρού Θεάτρου της Αρχαίας Επιδαύρου με την κινηματογραφική ματιά του Γιώργου Σκεύα.