Ο Παντελής Φλατσούσης, μετά τη θερμή υποδοχή της παράστασης «Εθνικό Ντεφιλέ» που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021, συνεχίζει να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και θεάτρου ντοκιμαντέρ, σκηνοθετώντας αυτήν τη φορά μία παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Gazmend Kapllani.

Στο Λάθος Χώρα (2018) ο Καρλ και ο Φρεντερίκ, δύο αδέλφια από το Τερς της Αλβανίας, μια φανταστική κωμόπολη που κουβαλάει τα έντονα χνάρια της βαλκανικής ιστορίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τις ημέρες μας, επανενώνονται έπειτα από χρόνια στα πάτρια εδάφη, καθώς ο πρώτος έχει ακολουθήσει το μεγάλο κύμα μετανάστευσης που γέννησε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κι ενώ ετοιμάζονται να θάψουν τον νεκρό πατέρα τους, «ξεθάβουν» ανομολόγητα απωθημένα και εκ διαμέτρου αντίθετες εκδοχές του παρελθόντος.

Ποια σώματα σηματοδοτούνται ως  <<άλλα>> στις δυτικές και πιο συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνία; Με ποιους τρόπους οι μεταναστευτικές ροές έχουν διαφοροποιήσει την έννοια του <<άλλου>> και την αντιμετώπισή του από αυτες τις κοινωνίες; Το ελληνικό κράτος από την σύστασή του αποτελεί μεταναστευτικό κόμβο. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν, ζωές διασταυρώνονται και χωρίζουν. Ειδικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μας αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, ανθρώπων που, επιχειρώντας να αλλάξουν τις ζωές τους, αλλάζουν ταυτόχρονα και την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας υποδοχής. Πώς δέχτηκαν οι Έλληνες τους μετανάστες των αρχών της δεκαετίας του '90, αλλά και πώς οι ίδιοι οι μετανάστες διαμόρφωσαν τις ζωές τους στον καινούριο τους τόπο; Άραγε το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό από το κυριαρχο αφήγημα;

Η παράσταση Λάθος Χώρα, με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Καπλάνι, το οποίο αντιπαραβάλλεται με προσωπικές ιστορίες μεταναστών από την Αλβανία, επιχειρεί να διερευνήσει τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και τους τρόπους με τους οποίους αλληλοδιαπλέκονται η μυθοπλασία με την πραγματικότητα, το ατομικό με το συλλογικό βίωμα και η ιστορία με την καθημερινότητα.