Αντλώντας έμπνευση από όλα τα μικρά «μεγάλα», αυτοσαρκάζει τα παιδικά του χρόνια, παραπονιέται για σχεδόν τα πάντα και εξηγεί γιατί αυτή η περίοδος είναι η καλύτερη για να ζει κανείς.
Μέσα στα 90 λεπτά της παράστασης ο Λάμπρος δίνει το νόημα που αρμόζει σ’ όλες εκείνες τις κωμικές λεπτομέρειες που όλοι μας προσπερνάμε, αλλά στην τελική είναι το αλατοπίπερο της ζωής.

Σ’ αυτή την παράσταση δεν μένει όμως μόνο στην επιφάνεια, αλλά αναλύει και μεγάλα, σοβαρά ζητήματα όπως…

Το comeback που κάνει η κίνηση στους δρόμους.
Τους ανθρώπους που παραγγέλνουν χόρτα.
Το φόβο του να γίνεις η μάνα σου.
Το bullying που φάγαμε ως παιδιά.
Τα τάπερ ως υπέρτατο σημάδι ότι σοβάρεψε η ζωή σου.
Το μίσος προς την Πέπα το Γουρουνάκι.
Την υπερβολική τεχνολογία της δημόσιας τουαλέτας.
Το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που λέγεται σεξ στο ντους.
Την επίσκεψη σε σπίτι φίλων που έχουν σκύλο.
Τους ανθρώπους που βάζουμε σε μαύρη λίστα.
Τα ανεξήγητα φαινόμενα της γυναίκας.
Και φυσικά όλα τα πράγματα που αλλάζουν όταν συζείς με ένα δίχρονο.