Η ζωή στην «εποχή της αβεβαιότητας» φαίνεται πως επιβάλλει μία αίσθηση αέναης κίνησης και ρευστότητας. Ζητείται συνεχώς κανείς να επανεξετάζει, να επαναδιαπραγματεύεται, να επανατοποθετείται, να αναπροσαρμόζεται, να ανασυντάσσεται, να αναθεωρεί. Ταυτόχρονα, οφείλει να βρίσκει χρόνο για να αναστοχάζεται, να ανακαλεί, να ανακαλύπτει, να αναπολεί. Ποιες πληθυντικές συνθήκες/ενέργειες ονομάζει αυτό το «ανά» και πως μπορούν να γίνουν οδηγοί για μία χορογραφία;
Πέντε χορευτές αναζητούν τις εντάσεις αυτής της συνεχούς [μετα]κίνησης από το θεωρώ στο αναθεωρώ, από το πλάθω στο αναπλάθω, από το ταράσσω στο αναταράσσω, από το δομώ στο αναδομώ, από το καλύπτω στο ανακαλύπτω... Ανασυνθέτουν το υλικό του έργου, που έτσι ποτέ δεν επαναλαμβάνεται, ενώ επιτρέπουν, στις ιστορίες που υπάρχουν ή συμβαίνουν ήδη εκεί, να αναδύονται και να [επαν]εμφανίζονται.