Ντενεκεδούπολη

ΚΘΒΕ-Βασιλικό Θέατρο

Παιδικό 2011
watchlist
-
- χρήστες
-
βαθμολόγησε
Μία παράσταση παιδικό. Σκηνοθεσία Φωτεινή Μπαξεβάνη. Με τους Δημήτρης Διακοσάββας, Χρήστος Νταρακτσής, Νίκος Ορτετζάτος, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Ευανθία Σωφρονίδου κ.α. Παραγωγή του 2011. Ανέβηκε στο θέατρο ΚΘΒΕ-Βασιλικό Θέατρο.

Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ΄τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Και μένουν σ΄αυτή, τι... άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια. Βρέθηκαν όλα πεταμένα σ΄ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία, για να μένουν μόνα τους και να΄χουν την ησυχία τους.

Τα ντενεκεδάκια που μένουν εδώ έχουν περίεργα ονόματα: Μελένιος, Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, ΟΚ Μπαμ Μπαμ. Ο Μελένιος είχε πριν τον πετάξουν μέλι, ο Σαρδέλας είχε σαρδέλες, η Μηλίτσα είχε κομπόστα μήλο, ο Βουτυρένιος βούτυρο, ο ΟΚ Μπαμ Μπαμ είχε αναψυκτικό κι ο Σοφός είχε μέσα του καφέ.
Ζούσαν όλα πολύ ευτυχισμένα στην Ντενεκεδούπολη, ώσπου μια μέρα...

Τα γνωστά ντενεκεδάκια ζωντανεύουν στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σ’ έναν πρωτότυπο συνδυασμό αντικειμενοθεάτρου-μαύρου θεάτρου και κινουμένου σχεδίου. Μία παράσταση ατμοσφαιρική, χαρούμενη, με τη χρήση άχρηστων υλικών αλλά και σημερινής τεχνολογίας και θεατρικών εφέ!!


ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ

Τριάντα έξη χρόνια μετά…
Πέρασαν τριάντα έξη χρόνια από τότε που πρωτοστήθηκε ο μπερντές και παίξαμε τη Ντενεκεδούπολη, «ένα θέατρο που μυθοποιεί τα πράγματα και απομυθοποιεί τα ανθρώπινα», όπως έγραφε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο ΒΗΜΑ στις 23 Ιανουαρίου του 1976.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια οι ιστορίες της παίχτηκαν σ’ ολόκληρη την Ελλάδα από δασκάλους, νηπιαγωγούς, πολιτιστικούς συλλόγους, αλλά και από επαγγελματίες, όπως το Θεσσαλικό Θέατρο και το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης.

Χεράκια παιδικά έφτιαξαν, ζωγράφισαν και έπαιξαν με πεταμένα ντενεκεδάκια, κι αυτό ήταν ό,τι θετικότερο πρόσφερε η Ντενεκεδούπολη. Έφερε σ’ επαφή τα παιδιά με τα πανάρχαια απλά παιχνίδια, κι έδωσε το κουράγιο σε μη επαγγελματίες ν’ ασχοληθούν με το κουκλοθέατρο.

Οι ιστορίες της Ντενεκεδούπολης προσπαθούν να μεταδώσουν αξίες, που δεν αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου, και θεωρώ τιμή μου που η ιστορία με τον Λαδένιο παίζεται κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Νιώθω συγκίνηση που ο Σωτήρης Χατζάκης –συνεργάτης μας τότε, και σπουδαστής δραματικής σχολής- παρουσιάζει σήμερα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, τη Ντενεκεδούπολη, στην ευφάνταστη σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπαξεβάνη.

Θέλω για μια ακόμα φορά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Γιάννη Μαρκόπουλο, που δούλεψε αφιλοκερδώς και με μεγάλο ενθουσιασμό τις μουσικές στα τέσσερα από τα πέντε έργα της Ντενεκεδούπολης.

Επίσης θυμάμαι όσους με τον ένα ή τον άλλον τρόπο βοήθησαν, στα δύσκολα πρώτα χρόνια: τους ηθοποιούς μας Αντώνη Αντωνίου, Ρένα Καζάκου και τον αξέχαστο Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Αντώνη Καφετζόπουλο (που μας έκανε έκπτωση στις ηχογραφήσεις), τους δημοσιογράφους που στήριξαν – κι αυτό δεν ήταν αυτονόητο- το πρωτοποριακό θέατρο με τα πεταμένα ντενεκεδάκια.

Το 1975, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας, είμασταν μέσα στην ανάταση και είχαμε την πεποίθηση ότι όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Το 2011 είμαστε μέσα στο άγχος, την αγωνία, τη θλίψη και την αβεβαιότητα, ότι δεν ελέγχουμε το μέλλον μας. Θα έλεγα, ότι από τότε, ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρη η Ντενεκεδούπολη…