Μια φορά κι έναν καιρό (ή μήπως χθες το βράδυ;) σ’ έναν τόπο έρημο σκοτεινό και άδειο (ή μήπως σε μια άδεια σκηνή θεάτρου) φτάνουν επτά άνθρωποι ταλαίπωροι, κυνηγημένοι, σκονισμένοι, εξαντλημένοι, πεινασμένοι και πολύ φοβισμένοι. Από τα ρούχα που φορούν - παρότι τώρα σέρνονται κουρελιασμένα, λίγο αταίριαστα πάνω τους- μπορεί εύκολα να μαντέψει κανείς πως πρέπει κάποτε να έζησαν μεγάλες δόξες. Μάλλον πρόκειται για παλιούς βασιλιάδες, πριγκίπισσες, γενναίους ιππότες, σοφούς μάγους και πλούσιες αρχόντισσες που τους έπληξε μια μεγάλη συμφορά ή μια ξαφνική καταστροφή (ή μήπως είναι απλώς ένας θίασος άνεργων περιπλανώμενων θεατρίνων που ψάχνει που να στήσει την παράστασή του; ). Ψάχνουν πάντως. Ψάχνουν να σωθούν; να κρυφτούν; να ξεχάσουν χωρίς να ξεχαστούν;

Ένα μπορούμε πάντως να αποκαλύψουμε για την ώρα: Κάτι ακόμα πιο μυστηριώδες που τους συνέβη. Εκεί που επικρατούσε σκοτάδι μέσα, έξω κι ολόγυρα στους επτά ήρωές μας, εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους, κατάχαμα, ένας ολοστρόγγυλός φωτεινός κύκλος. Κανείς δεν ξέρει από που φωτίζει και πως φέγγει. Αλλά… όποιος πατάει μέσα στον κύκλο αυτόν και τον λούζει το φως του… αυτομάτως κάτι παθαίνει…σα να μεταμορφώνεται! Oι ήρωες ξαναβρίσκουν την παλιά τους λάμψη που όλα έδειχναν πως την είχαν χάσει για πάντα…επίσης όμως …ανακαλύπτουν και κάποιες πλευρές τους… αλλιώτικες… (επικίνδυνες;)… που φαίνεται πως αγνοούσαν ακόμα και οι ίδιοι (ή μήπως όχι;) Που όμως καταλήγει όλο αυτό και ποια είναι εν τέλει η ωραιότερη ιστορία του κόσμου;