«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.»

Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα;
Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ…
Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.