Η σατιρική κωμωδία μέσα από το παράλογο και την ειρωνεία αποτελεί έργο ορόσημο για την Ελληνική αλλά και διεθνή πραγματικότητα. Ο λαός που ποτέ δεν έπαψε να ελπίζει, να μοχθεί, να καταστρέφεται και να διατηρείται στον χρόνο. Η κοινωνική μας πυραμίδα είναι το έναυσμα του συγγραφέα ώστε να μας παρουσιάσει χωρίς σχήματα λόγου , χωρίς μεταφορές αυτό που όλοι ξέρουμε και αγνοούμε. Το πολιτικό «παραμύθι» που θρέφει συστηματικά τη λαϊκή συνείδηση.

«Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι».

Η υπέρτατη ελπίδα συναντά την ματαίωση της πραγματικότητας…”Καλησπέρα πατριώτες.. Ποιος άραγε θα τολμήσει ποτέ να σκοτώσει την ελπίδα για να εξοντώσει την εξουσία;

Ο συγγραφέας καταγγέλλει την ύπουλη εισβολή και εγκατάσταση του παρακράτους, όπως και την τραγική ταλαιπωρία και ευθύνη της λαϊκής μάζας, μέσα από μια συμβολική αλληγορία, ανεπτυγμένη στο πνεύμα του θεάτρου του παραλόγου.

Το έργο χρωστάει τη μορφή του στη δικτατορική επταετία της Ελλάδας, όταν η λογοτεχνική έκφραση, αυτολογοκρινόμενη, προσπαθώντας να βγει στη δημοσιότητα, ήταν αναγκασμένη να καταφεύγει σε υπαινικτικούς παραλληλισμούς και συμβολικά καλυμμένες πολιτικές καταγγελίες.