Το εμβληματικότερο ίσως δράμα της αρχαίας γραμματείας, τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, προσεγγίζουν, μέσα από την παράσταση «Η πράξη μου τότε υπάρχει πάντα;», οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών –και νυν Ομάδα Boi–, η οποία ανεβαίνει για δύο μόνο βραδιές στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας την Τετάρτη 8 και την Πέμπτη 9 Μαρτίου (ώρα έναρξης 20:00) στο πλαίσιο του Κύκλου Θέατρο στο Μέγαρο.
Η παράσταση αποτελεί μια ερευνητική προσέγγιση στο ανεξάντλητο υλικό του «Οιδίποδα Τυράννου», υπό την καθοδήγηση των καθηγητών της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών Αργύρη Ξάφη (διδασκαλία επεισοδίων), Αμαλίας Μουτούση (διδασκαλία χορικών) και Αμάλιας Μπένετ (κινησιολογία). Πρόκειται για μια μελέτη εν εξελίξει πάνω στο αρχαίο δράμα και τα θέματα που αυτό θίγει καθώς και στα αρχέτυπα δίπολα (γνώση- άγνοια, άνθρωπος-θεός, πίστη-λογική, φως-σκοτάδι).
Οι ηθοποιοί έρχονται αντιμέτωποι με το παιχνίδι της αλλεπάλληλης εναλλαγής προσώπων, τη δυναμική του λόγου ως μέσου δράσης και τη σύμπτυξη των δύο κεντρικών πυλώνων που θεμελιώνουν την αρχαία τραγωδία: τον «γήινο» κόσμο των επεισοδίων σε χρόνο ενεστώτα (πλοκή, γεγονότα, διάδραση) και το αλλόκοσμο σύμπαν της χορικής λειτουργίας που ο ήχος του ταξιδεύει στο χρόνο.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Αργύρη Ξάφη
Στη δυτική ουμανιστική παράδοση, που στην πραγματικότητα προέρχεται από την κλασική αρχαιότητα, η τραγωδία κρατάει την κορυφαία θέση. Είναι το ανθρώπινο είδος στην τελειότητά του, που επεξεργάζεται τα βαθύτατα ερωτήματα τα οποία καθορίζουν την ανθρωπότητα. Σε αυτή λοιπόν την παράδοση ο Οιδίποδας είναι ο τραγικός «καθένας» μας. Αφηγείται την τραγική τυφλότητα του ανθρώπου. Τους κοσμικούς περιορισμούς στη γνώση και την ελεύθερη βούληση. Το ήθος, στην ιστορία του Οιδίποδα, ταιριάζει σε όλους και μιλάει για όλους τους ανθρώπους. Για τον καθένα μας: «Ό,τι ζει, πεθαίνει. Περίμενε τη στερνή του ώρα, προτού τον μακαρίσεις –αν άνθρωπος δίχως Οδύνη φτάσει στο τέρμα της απάνθρωπης ζωής». Πάνω σε αυτό, τη ριζική σκέψη –ότι ο Οιδίποδας είναι ο «Καθένας»– δουλέψαμε και αφηγούμαστε και εμείς αυτή την ιστορία. Την ιστορία του ανθρώπου από το τίποτα στο όλον και πίσω. Ή «πάνω».
Ο σκηνικός χώρος αποτελείται από στοίβες παπουτσιών, τα οποία συγκεντρώθηκαν ύστερα από έκκληση στην εθελοντική πρωτοβουλία Αθηναίων και μη, και με το πέρας των παραστάσεων θα μοιραστούν σε όσους συνανθρώπους μας τα χρειάζονται.