Το γνωστό ποίημα του Σοφοκλή ανεβαίνει στη σκηνή, με μια μέθοδο που είναι επικεντρωμένη στο σώμα που αφομοιώνει το τραγικό ως πόνο. Η μέθοδος εδράζεται στις αρχετυπικές φόρμες του κλασικού Ελληνικού πολιτισμού, που με τη σειρά του εκπορεύεται από την Έριδα, την σύμπνοια-διχόνοια των ετεροκλήτων στοιχείων.

Η ίδια μέθοδος δημιουργεί αντίστοιχες φωνητικές μορφές, που με τη σειρά τους συνοδεύουν το σκηνικό Ιδεόγραμμα, συνδυασμένο πάντα με τον ιδιοφυή στίχο του ποιητή.