ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΑΦΥΛΙ
Η ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Οι τρεις τραγωδίες της «ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ» του Αισχύλου που παρουσιάστηκαν χωρίς διαλείμματα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου την 28,29 Ιούνη 2019, «ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ», «ΧΟΗΦΟΡΕΣ» και «ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ», απόδειξαν την μεγάλη επιθυμία του λαού μας αλλά και των ξένων επισκεπτών, να ακούσουν και να διδαχτούν, στητοί στις φθαρμένες κερκίδες του αρχαίου θεάτρου από την σύμπραξη όλου του δράματος, στεκόμενοι με επιμονή στο γαλήνιο τοπίο της Επιδαύρου επί 4,5 ώρες.

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ του Κ.Χ.Μύρη (Κ.Γεωργουσόπουλου) με την ορθοφωνία των ηθοποιών και τη καθαρότητα της ακρόασης από την ακουστική του αρχαίου θεάτρου έκαναν την παράσταση μαγική.

ΟΜΩΣ Η ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ των τριών σκηνοθέτιδων (Ιούς Βουλγαράκη, Λίλλυς Μελεμέ, Γεωργίας Μαυραγάνη) αρκούσε να μετατρέψει όλη την χαρά της παράστασης σε αφόρητη μιζέρια.

Στον ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ η κίνηση του χορού των γερόντων του Άργους γινόταν ομαδικά μπρος πίσω, δίνοντας την εικόνα Ραββίνων που προχωρούν όλοι μαζί, μιλώντας ψιθυριστά. Όρχηση ουσιαστική δεν υπήρχε! Όρχηση, δηλ. η εγγενής δημιουργική κίνηση του Χορού που χόρευε, τραγουδούσε και έπαιζε μουσική συγχρόνως, έστω και με καινουργια ματιά ειδωμένα, δεν υπήρχε! Η Κλυταιμνήστρα είχε ακυρωθεί ως ρόλος, ως η Μητριαρχική εξουσία που κυρίαρχη στην τραγική δράση φονεύει τον Αγαμέμνονα, συγκρουόμενη με τους Πατριαρχικούς θεσμούς. Μόνο η εξαιρετική ερμηνεία της Κασσάνδρας (Δέσποινα Κούρτη) εμψύχωσε το Διονυσιακό στοιχείο της παράστασης με την άρθρωση και την κίνησή της, προφητεύοντας τον θάνατό της.

Στις ΧΟΗΦΟΡΕΣ οι γυναίκες του χορού που μπαίνουν στην ορχήστρα για να προσφέρουν χοές στον τάφο του Αγαμέμνονα, παρουσιάστηκαν να προσκυνούν σε ευθεία γραμμή μέχρι την γη, σαν μουσουλμάνοι που προσεύχονται προς την Μέκκα. Απολύτως ξένες κινησιολογικά με τα ελληνικά έθιμα ταφής.

Στις ΕΥΜΑΙΝΙΔΕΣ προστέθηκαν στο κείμενο εκφράσεις Χριστιανικής λειτουργίας, ενώ όλη η παράσταση δομήθηκε σε 14 σκηνές σαν λόγος Ευαγγελίου. Υπήρχε κάποια βαθύτερη ανάγκη;

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΑ μιας παράστασης στο αρχαίο θέατρο, χωρίς ΧΟΡΙΚΑ (Λυρική ποίηση); Χωρίς εμφανή την πάλη της απερχόμενης Μητριαρχίας κατά της ήδη εγκαθιδρυμένης Πατριαρχίας; Στο μεταμοντέρνο διαπολιτιστικό σταφύλι των τριών τραγωδιών γιατί δεν τονίζεται η ελληνικότητα; Γιατί δεν ζωντανεύει το ελληνικό πνεύμα της αμφισβήτησης των θεσμών, που φέρει ως κάθαρση το μήνυμα της Άμεσης Δημοκρατίας; Γιατί οι πολιτισμοί που οι τρεις σκηνοθέτιδες αναφέρθηκαν εμβόλιμα, είναι πατριαρχικοί;
H αδυναμία τους να προχωρήσουν, φέρνοντας νέα σε βάθος μυνήματα, ώστε να εκφράσουν τις σημερινές ανησυχίες αλλά και να μπορούν να ερμηνευτούν από τις επόμενες γενιές, έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση της αξίας της Ποίησης της αρχαίας Τραγωδίας και του ποιητή Αισχύλου.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΕΠΕ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ