Μετά την περσινό, πρώτο κι επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος και ένα ντουέτο αξιόλογων ηθοποιών (Χρήστος Αυλωνίτης, Κώστας Κονταράτος) μεταφέρουν ξανά στη σκηνή του θεάτρου Άβατον τη μαύρη κωμωδία του Περικλή Κοροβέση “Tango Bar”.
Το βιβλίο του γνωστού συγγραφέα και δημοσιογράφου κυκλοφόρησε το 1988 και η πλοκή του εκτυλίσσεται σ’ ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης τη δεκαετία του 1980. Το μπαρ είναι έτοιμο να κλείσει όταν εμφανίζεται ο Λάκης, ένας αποτυχημένος θεατρικός συγγραφέας. Η συζήτησή του με τον Φώντα, ιδιοκτήτη του μπαρ και αποτυχημένο ηθοποιό θα κρατήσει ως τα χαράματα.
Οι δυο τους θα τσακωθούν, θ’ αγαπηθούν, θ’ ασκήσουν σκληρή κριτική ο ένας στον άλλο. Η σχέση τους θα περάσει από τρικυμίες, δηλαδή ό,τι ακριβώς συμβαίνει από τότε που ήταν παιδιά. Ό,τι συμβαίνει και τώρα, που είναι ενήλικες, κάθε βράδυ.
Θαρρείς κι η ζωή τους είναι ένα tango, εφιαλτικό και τρυφερό μαζί που το χορεύουν σε λούπα. Ή ένα παιχνίδι εξουσίας που αλλάζει διαρκώς χέρια, σαν φαύλος κύκλος που πότε τους απομακρύνει και πότε τους φέρνει πιο κοντά στον πυρήνα της σχέσης και της ύπαρξής τους.
Σκηνοθετικό σημείωμα
«…Τη κρίση μας δεν την παίρνουμε ποτέ σαν σημάδι τιμιότητας, σαν σημείο αντίστασης, σαν ιδεολογία άρνησης. Δεν παίρνουμε ποτέ την αποτυχία σαν δικιά μας επιτυχία. Αποτύχαμε να γίνουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι, άρα είμαστε κοντά σ’ εμάς τους ίδιους, κοντά στον εαυτό μας…».
Αυτή η φράση του Λάκη, από το κείμενο του Κοροβέση, είναι η κεντρική ιδέα του έργου. Το “Tango Bar” είναι μια πραγματικότητα, μια αλήθεια. Είναι η σχέση ενός αποτυχημένου ηθοποιού, αλλά επιτυχημένου μπάρμαν και ενός αποτυχημένου θεατρικού συγγραφέα. Χαρακτήρες με πάθη, με ουσία, με υπόσταση.
Με το που έφτασε στα χέρια μου το κείμενο, σκέφτηκα πολύ σοβαρά να το ανεβάσω και κάπως έτσι, ένα βροχερό βράδυ, συνάντησα τον Περικλή Κοροβέση. Η συνάντηση αυτή ήταν καθοριστική. Έφυγα από το σπίτι του πιο σίγουρος από ποτέ. Δουλεύοντας σκληρά με δύο αξιόλογους και ιδιαίτερους ηθοποιούς, τον Χρήστο Αυλωνίτη και τον Κώστα Κονταράτο, το “Tango Bar” φτάνει στην πρεμιέρα του. Είναι εδώ λοιπόν, μπροστά σας, έτοιμο να σας κάνει να σκεφτείτε, να κλάψετε, να γελάσετε, μα πάνω από όλα να μας θυμίσει ότι, όπως λέει κι ένας από τους ήρωες της παράστασης «φόβος και λογική είναι το ίδιο. Να παίζεις με το φόβο σου, να βρίσκεσαι εκεί που φοβάσαι, αυτό είναι να κάνεις κάτι…».
Σπύρος Μιχαλόπουλος