Ο σκηνοθέτης συνεργάζεται για έκτη φορά με το Θέατρο Αργώ και την Αιμιλία Υψηλάντη, και δημιουργώντας ένα κατά συντριπτική πλειοψηφία γυναικείο θίασο ετερόκλιτων θεατρικών σχολών και γενεών μελετά ζητήματα όπως η θηλυκοποίηση της κοινωνίας, η κρίση των αξιών και η κατάρρευση των ιδανικών. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η παράσταση προκαλεί καινούργια μετάφραση του σαιξπηρικού κειμένου.

Μέσα από το μηχανισμό του πολέμου ο Σαίξπηρ μελετά μια εποχή βαθιάς ηθικής κρίσης, όπου κάθε αξία και ιδανικό έχουν καταρρεύσει. Μέσα σε αυτό το σαθρό περιβάλλον θ’ αναπτυχθεί ένας έρωτας που σε τίποτε δε θυμίζει τους αγνούς και ρομαντικούς έρωτες άλλων έργων του Σαίξπηρ. Όλα εδώ είναι ιδωμένα από μια οπτική κυνική, αιρετική και βλάσφημη – καμία ωραιοποίηση, καμία εξιδανίκευση. Ένα έργο που σήμερα (περισσότερο απ’ ό,τι στην εποχή του Σαίξπηρ) είναι σύγχρονο μια και τολμά ν’ αντικρίζει τα διαχρονικά ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο του Τρωικού πολέμου και οι μάχες έχουν ατονήσει. Από την πλευρά των Ελλήνων υπάρχει ανησυχία επειδή ο Αχιλλέας αρνείται να μπει στη μάχη, και από την πλευρά των Τρώων υπάρχει αναποφασιστικότητα για το εάν θα πρέπει να επιστραφεί η Ελένη και να δοθεί τέλος στον πόλεμο. Παρά τις αντιρρήσεις του Έκτορα, οι Τρώες αποφασίζουν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Σ’ αυτό το ιδιότυπο πολεμικό κλίμα ο Τρωίλος (νεαρός γιος του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου) ερωτεύεται τη Χρυσηίδα (κόρη του μάντη Κάλχα). Ο έρωτας αυτός έχει ακριβό τίμημα, αφού οι Τρώες συμφωνούν με τους Αχαιούς να ανταλλάξουν τη Χρυσηίδα μ’ έναν αιχμάλωτο πολεμιστή. Ο θείος της ο Πάνδαρος μεσολαβεί, ώστε η Χρυσηίδα να ξεπεράσει τα όρια του ερωτικού πάθους και να καταλήξει στην αχαλίνωτη λαγνεία. Η Χρυσηίδα θα προδώσει πολύ σύντομα την αγάπη του Τρωίλου και θα προβληθεί ως ένα σύμβολο της απόλυτης σαρκικής απιστίας.