Μία από τις πρώτες παραστάσεις (2003) της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ζουν σε ιδρύματα. Η κινηματογράφηση έγινε σε διάδρομο νοσοκομείου. Σημείωμα του σκηνοθέτη Ένα θέατρο που παίζεται έξω από τους παραδοσιακούς θεατρικούς χώρους, σε διαδρόμους και δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, χωρίς θεατρικό φωτισμό, με σκηνικό όλο κι όλο μια αχιβάδα σε μέγεθος τραπεζιού καφενείου ένα θέατρο λοιπόν με τόσους περιορισμούς, θα έλεγε κανείς ότι στενεύει πολύ τα δημιουργικά περιθώρια για τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς αλλά και τους υπόλοιπους συντελεστές. Παραδόξως, δουλεύοντας για το ανέβασμα του «Μπρίλη», όλα αυτά τα εμπόδια αποδείχτηκαν η μεγαλύτερη ελευθερία μας. Χωρίς τα συνηθισμένα τεχνικά μέσα, ήμασταν υποχρεωμένοι να δουλέψουμε με τα στοιχειώδη εκείνα που αποτελούν τη βαθύτερη ουσία του θεάτρου: με το σώμα του ηθοποιού, που σημαίνει φωνή, κίνηση, φαντασία, μυαλό. Για μένα προσωπικά ήταν ένα μεγάλο μάθημα θεάτρου. Σημείωμα των συγγραφέων Ο Μπρίλης, το τολμηρό μικρό αστεράκι, γεννιέται σ’ έναν μακρινό γαλαξία. Του λείπει όμως η μία του αχτίδα. Αυτό δεν τον εμποδίζει να δραπετεύσει απ’ την ουράνια κούνια του και να βουτήξει στο άγνωστο. Σ’ αυτό το ταξίδι συναντάει περίεργα όντα, παράξενους κόσμους, μέχρι που καταλήγει στο βυθό της θάλασσας! Εκεί γίνεται φίλος με τον Αστερία, που είναι μακρινός του ξάδερφος, και με τον Μέμο, το αστείο χταποδάκι. Αυτοί οι δύο φίλοι θα του προσφέρουν ό,τι πολυτιμότερο: ελπίδα για ζωή και μια καινούργια αχτίδα! Ο Μπρίλης επιστρέφει στον γαλαξία του πιο δυνατός από ποτέ κι έτοιμος για νέες περιπέτειες. Το κείμενο μιλάει για την ελπίδα και την επιμονή χωρίς όρια: ότι όλα είναι δυνατά, φτάνει να μη χάνει κανείς το κουράγιο του, κι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν και να σταθούν στο πλάι μας με χαμόγελο. Διαλέξαμε τη θεατρική γραφή να μιλήσουμε σ’ αυτή την ευαίσθητη ομάδα παιδιών, γιατί με την παράσταση προκαλούμε τη συμμετοχή τους σ’ έναν υπέροχο κόσμο, τον μαγικό κόσμο της φύσης. Και μέσα από απλές ποιητικές αλήθειες, τους πιάνουμε με τρυφερότητα το χεράκι για να πάρουνε μέρος στο παιχνίδι. Τα στηρίζουμε απαλά, σαν τα μπρατσάκια, για να αφεθούν στην «υποβρύχια ροή της ζωής» (το υποσυνείδητο), εκεί στον κόσμο των κρυφών δυνάμεων που χαρίζουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ξεπερνάει τις δυσκολίες, να ξεφεύγει απ’ τις δίνες και τους στροβίλους που εμποδίζουν το δρόμο του. Το έργο γράφτηκε με πολλή αγάπη για τους μικρούς μας φίλους και ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές που αγκαλιάσανε το κείμενο και προσφέρανε τη φαντασία τους και τη δημιουργική τους ενέργεια για να πραγματοποιηθεί η παράσταση: τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Ντίνη Ρέντη, Ευρυδίκη Σαμαρά και Παναγιώτη Λάρκου, τον συνθέτη Δημήτρη Μαραγκόπουλο, τη σκηνογράφο Μαρία Χανιωτάκη και τη χορογράφο Σεσίλ Μικρούτσικου. Η Ρεγγίνα Καπετανάκη, ο Βασίλης Ρίσβας και ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος ανήκουν στην Ομάδα Λιλιπούπολη, με την οποία συνεργαστήκαμε για την παραγωγή αυτή.