Ένα έργο τόσο επίκαιρο που αποδεικνύει πόσο μπροστά ήταν ο Γκαίτε για την εποχή του. Και αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας το παρουσίαζει η σκηνοθέτις Χρυσάνθη Κορνηλίου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό ξεδιπλώνεται μπροστά σου και είναι τόσο δυνατές οι ερμηνείες των ηθοποιών που τα πάθη, τα ερωτήματα, και τα συναισθήματα των ρόλων που υποδύονται μεταφέρονται αβίαστα στον θεατή. Η παράσταση αυτή είναι ένα πραγματικό κέντημα. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και δεμένοι σαν τους κρίκους μίας νοητής αλυσίδας καταφέρνουν να στηρίξουν το έργο.
Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος στον ρόλο του Φάουστ καθηλωτικός, με καθαρό λόγο, αποτελεί ζωντανή απόδειξη πως για να υποδυθεί κάνεις μια ιστορική προσωπικότητα σαν τον Φάουστ χρειάζεται εκτός από ταλέντο καί εμπειρία.
Ο Γιώργος Καπετανάκος ένα πιστό αντίγραφο του κακού. Του πανούργου Μεφιστοφελή. Αν και το τέλμα είναι πολύ εύθραυστο μεταξύ της καρικατούρας και της αλήθειας καταφέρνει και στέκεται σταθερά στον ρόλο του παρουσιάζοντας έναν "διάβολο" που σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστος.
Η Ιωάννα Χρυσομάλλη κερδίζει τις εντυπώσεις στο δεύτερο μέρος της παράστασης. Η αθωότητα της αλλά και η ικανότητα της να παίξει τον τόσο τραγικό ρόλο της Μαργαρίτας προμηνύει ένα λαμπρό μέλλον.
Ο Γιάννης Δαφνιωτίδης ένας αυθεντικός ρολίστας. Στους τρείς ρόλους που ενσαρκώνει δίνει ρεσιτάλ. Ο ενθουσιώδης Βάγκνερ, ο αφελής κωμικος σπουδαστής και ο τραγικός Βαλεντίνο. Εναλλαγές που δείχνουν ταλέντο και ικανότητα να ανταπεξέλθει σε κάθε θέατρικο είδος.
Η Ευδοκία Κατερινιού ερμηνεύει πιστά τον ρόλο της στρίγγλας ενώ στον ρόλο της Λίζας υποδύεται έναν χαρακτήρα που λίγο πολύ όλοι έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και το κάνει με τέτοιο τρόπο δεν περνάει απαρατήρητη.
Η Έφη Χαντζούλη απολαυστική στον ρόλο της Μάρθας. Την γειτόνισσα της Μαργαρίτας. Μία ανάλαφρη νότα στο δεύτερο μέρος της παράστασης.
Η μουσική, έξυπνα επιλεγμένη, από τον Γιάννη Δαφνιωτίδη δεν λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ των σκηνών αλλά γίνεται ένα με την δράση, τον λόγο και τα συναισθήματα. Ο φωτισμός του Κωνσταντίνου Σακουλά σε συνδυασμό με τα σκηνικά του Άγγελου Δελή ζωγραφίζουν το υπέροχο φόντο αυτού του δραματικού έργου τέχνης ενώ τα κουστούμια της Βάνιας Αλεξαντροβα βγαλμένα από άλλη εποχή βάζουν τις τελευταίες μα σημαντικές πινελιές στον πίνακα. Η κινησιολογία του Σίμωνα Πατρόκλου τέλος μετρημένη και σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια για τον χώρο της σκηνής της Διέλευσης.
Η Χρυσάνθη Κορνηλίου τόλμησε και τα κατάφερε να ανεβάσει με επιτυχία αυτή την ιστορική τραγωδία και μαζί με τους συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να λυτρώσουν όχι μόνο τους ήρωες του έργου αλλά και εμένα.