Ένα ιδιαίτερα δυνατό δραματουργικά έργο από τον Μάρτιν ΜακΝτόνα, το οποίο με την σκηνοθεσία της Σκότη, δεν παρακολουθεί απλά ο θεατής, αλλά το ζει, διαμορφώνει άποψη. Σε ένα φτωχικό σπίτι στην όμορφη αλλά απομονωμένη επαρχία της Βόρειας Ιρλανδίας ζει η μητέρα με την γεροντοκόρη κόρη της. Η σχέση των δύο γυναικών είναι εξοντωτική. Ο καταπιεστικός και έξω από κάθε νόρμα χαρακτήρας της μητέρας-τέρατος, κακοποιεί λεκτικά καθημερινά την κόρη-υπηρέτρια/νοσοκόμα. Δεν προσποιείται καν, έτσι ώστε να την κρατήσει εγωιστικά κοντά της για να την υπηρετεί μέχρι το τέλος. Κατακτητικά και με θράσος, την δηλητηριάζει συνεχώς και μάλιστα δεν διστάζει να την ειρωνευτεί για μυστικά που τα μαθαίνει και εξαφανίζει τα όποια στοιχεία τους, παραβιάζοντας τον προσωπικό χώρο της κόρης και καθ’ υπέρβαση κάθε «μητρικού δικαιώματος». Απουσιάζει εντελώς η αναμενόμενη άδολη μητρική αγάπη. Από την άλλη η κόρη, πλήρως αποκομμένη από την κοινωνική και χωρίς προσωπική ζωή, είναι κατ’ αποκλειστικότητα επιφορτισμένη με την φροντίδα της μητέρας. Ψυχικά ασταθής, λόγω της οικονομικής εξάρτησης και της μητρικής καταπίεσης, δεν τολμάει να κάνει το άνοιγμα, το φαντάζεται μόνο. Η κορύφωση τραγική και για τις δύο ηρωίδες. Η σκηνοθεσία της κ. Σκότη είναι αριστοτεχνική. Επιτυγχάνουν τον στόχο του έργου, οδηγώντας ολόσωστα τους τέσσερις ηθοποιούς. Εξαιρετική στον ρόλο της η Αγορίτσα Οικονόμου, εξαιρετική και η Σοφία Σεϊρλή. Μεταφέρουν άψογα στον θεατή την βιτριολική και εξοντωτική σχέση μητέρας – κόρης. Ο Τσιτσιόπουλος δρώντας ανακουφιστικά φέρνει τρυφερότητα και ρομαντισμό στο σπίτι, ενώ ο Κατσής μέσα από τον χαρακτήρα του μας φέρνει χιούμορ. Ο θεατής τα χρειάζεται και τα δύο. Πολύ πετυχημένο το σκηνικό, μας μεταφέρει πραγματικά στο λιτό και κρύο σπίτι του έργου. Παράσταση διαμάντι της φετινής θεατρικής σεζόν, την συνιστώ ανεπιφύλακτα!