Η πρεμιέρα θα γίνει στις 19 Νοεμβρίου.
Στην παράσταση τέσσερις ηθοποιοί με εργαλείο τα σώματά τους, τη φωνή τους, μερικά μουσικά όργανα κι ένα σκαμπό, αφηγούνται έξι ιστορίες εμπνευσμένες από τη ζωή και τα πάθη του Χριστού.
Οι ιστορίες αυτές «παντρεύονται» με την καταγγελτική και συνάμα τρυφερή ποίηση του Θανάση Τριαρίδη, φτιάχνοντας μία παράσταση όπου συνυπάρχουν κωμωδία και τραγωδία, απλότητα και ουσία, χιούμορ και αναρχία σάτιρα και πολιτική πράξη.
Λίγη ιστορία πίσω από το έργο:
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα παρουσιάζονταν στην Εκκλησία τα λεγόμενα λειτουργικά δράματα που αποσκοπούσαν στην προσέλκυση των πιστών. Ουσιαστικά, απλοί άνθρωποι αναπαριστούσαν σκηνές από τις Γραφές, σαν μια μορφή θεατρικής πράξης. Επειδή όμως η θεματολογία ήταν αρκετά «βαριά» και η συγκίνηση μεγάλη, τα λειτουργικά δράματα άρχισαν να διακόπτονται από εμβόλιμες κωμικές σκηνές που παίζονταν από τους γελωτοποιούς της εποχής. Κι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κριτική στην Εκκλησία και στο κατεστημένο.
Μετά από έρευνα και δουλειά ο Ντάριο Φο αναμόρφωσε και διασκεύασε τις ιστορίες αυτές δίνοντάς μας το Μιστέρο Μπούφο, μια σειρά αυτοτελών ιστοριών θρησκευτικού περιεχομένου υπό μορφή μονολόγων. Το σημαντικό είναι πως μέσα από αυτές τις ιστορίες ο Φο ασκούσε κι αυτός κριτική -σαν ένας άλλος γελωτοποιός- κάνοντας ουσιαστικά πολιτικό θέατρο.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Με το μπλε πόλο μπλουζάκι του και το μαύρο του παντελόνι, σε μια γυμνή από σκηνικά και φώτα σκηνή, κρατώντας μονάχα ένα μικρόφωνο· έτσι ξεκίνησε να παρουσιάζει το «Μιστέρο Μπούφο» ο Ντάριο Φο, σε ένα τρίωρο one man show.
Αυτή η εικόνα του Φο υπάρχει στο μυαλό μου συνέχεια, μου θυμίζει Stand-Up Comedy, ένα είδος που αγαπώ πολύ. Αγαπώ τους Stand-Up comedians που πέρα από το να προκαλέσουν το γέλιο (αξία ανεκτίμητη), απ΄ τη μία αφουγκράζονται την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα κι απ’ την άλλη έρχονται και ακουμπάνε κάθε φορά στη σκήνη ένα κομμάτι δικό τους. Με συγκινεί αυτό.
Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που τα ποιήματα του Θανάση Τριαρίδη υπάρχουν στην παράσταση. Αφουγκράζονται την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και σε κάθε ένα από αυτά ο Θανάσης ακουμπάει ένα κομμάτι δικό του. Κι εμείς επιλέξαμε να τα πούμε πάνω σε ένα σκαμπό. Σαν αυτό που έχουν στο Stand-Up.
Δουλέψαμε αρκετό καιρό με τις ιστορίες του Μιστέρο, αγαπήσαμε κάθε χαρακτήρα -φανταστικό ή μη- ξεκλειδώσαμε το χιούμορ και αντιμετωπίσαμε με ευαισθησία τους ήρωες και τους αντιήρωες. Μας έγινε σαφής η κοινωνική και πολιτική κριτική που ασκείται μέσα από τα «ιερά» σύμβολα και πρόσωπα και το πως αυτές οι ιστορίες με τον απλό και ουσιαστικό λόγο τους εστιάζουν στο ανθρώπινο στοιχείο, στην ανθρώπινη ευάλωτη κατάσταση, στην προβληματική ανθρώπινη φύση. Μου έλειπε όμως κάτι για να δέσουν όλες μαζί και να μιλήσουν στο σήμερα και στο πάντα. Και το βρήκα αυτό στην ποίηση του Θανάση, που με έναν εξίσου απλό και ουσιαστικό λόγο, καταγγελτικό και ταυτόχρονα τρυφερό μιλάει για την ανθρώπινη φύση που κατά βάθος αγαπάει πολύ.
Και μόλις συνειδητοποιώ πως αυτές οι στιγμές των ποιημάτων στην παράσταση είναι στην πραγματικότητα εμβόλιμες, όπως ήταν κι οι στιγμές των γελωτοποιών.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά.
Γιώτα Σερεμέτη