Η παράσταση, με έντονο άρωμα της δεκαετίας του ’60, υπονομεύει τις κοινωνικές συμβάσεις και ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και την κοινωνική σάτιρα. Οι θεατές παρακολουθούν ζητήματα που απασχολούν διαχρονικά τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς αυτές εξελίσσονται.

Η παράσταση

Η Μπελίντα διασχίζει τους δρόμους της πόλης και ξοδεύει τον χρόνο της σε άσκοπους περιπάτους. Την ίδια ώρα, ο σύζυγός της, τρελαμένος από τη ζήλια, αναθέτει σε έναν ντετέκτιβ την παρακολούθησή της. Ένας εκκεντρικός τύπος την ακολουθεί σε όλες τις διαδρομές της… ή μήπως τον ακολουθεί εκείνη; Οι δυο τους αναπτύσσουν μια παράδοξη, σιωπηλή σχέση.

Το έργο

Ο «Ντετέκτιβ» παίχτηκε για πρώτη φορά το 1962 στο Globe Theatre με τον Kenneth Williams και τη Maggie Smith. Ο αγγλικός τίτλος του έργου είναι «The Public Eye» και συνήθως ανεβαίνει μαζί με ένα ακόμη μονόπρακτο, γραμμένο την ίδια χρονιά, με τίτλο «The Private Ear». Το μονόπρακτο «The Public Eye» έγινε ταινία, με τίτλο «Follow Me!», το 1972, σε σενάριο του ίδιου του Σάφερ και σκηνοθεσία του Carol Reed. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Mia Farrow, ο Topol και ο Michael Jayston.

Στην Ελλάδα τα δύο μονόπρακτα, «The Private Ear» και «The Public Eye», παίχτηκαν πρώτη φορά μαζί στο θέατρο «Ακάδημος» από τον θίασο Γιάννη Φέρτη και Ξένιας Καλογεροπούλου, τη θεατρική περίοδο 1966 -1967, με τίτλο «Η Αφροδίτη και ο Ντετέκτιβ». Το έργο προβλήθηκε και από «Το θέατρο της Δευτέρας», το 1976.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Γιατί τον ντετέκτιβ-που κανονικά ο τίτλος του είναι δημόσιο μάτι; Το δημόσιο μάτι, οι νοοτροπίες, οι εμμονές, τα πρέπει ,ο κοινός νους. Από το ’60 τί άλλαξε; Τί ξεπεράσαμε; Ο πολιτισμός και οι γνώσεις, μας βοήθησαν στο να γίνουμε πιο ελεύθεροι; Ο Σάφερ έξυπνος, μας προσφέρει γρήγορα το πρώτο χαμόγελο που σύντομα γίνεται γέλιο .Όλοι έχουν μυστικά, όλοι φορούν προσωπεία, όλοι είναι ένοχοι και αθώοι μαζί. Ένα κείμενο γεμάτο ανατροπές με έντονο το κωμικό στοιχείο και βαθιές βουτιές στην εξομολογητική διάθεση των χαρακτήρων.

Έφη Δρόσου