Μία παρέα νέων παιδιών με τη θεία τους φτάνουν σε μία άγνωστη πόλη για τουρισμό. Στην κεντρική πλατεία αντικρίζουν ένα μνημείο με ένα επίγραμμα που τους κινεί το ενδιαφέρον: «Στη θέση αυτή βρισκόταν κάποτε το άγαλμα ενός πρίγκιπα ο οποίος ζούσε ευτυχισμένος και απομονωμένος στο παλάτι του και δεν ήξερε τι θα πει
πόνος και δάκρυ».
Κι έτσι η ιστορία μας αρχίζει….. Στη σκηνή προβάλλει το εντυπωσιακό χρυσό άγαλμα του πρίγκιπα, με
ρουμπίνια και ζαφείρια. Μια παρέα χελιδονιών κι ένας πελαργός ετοιμάζονται για το ταξίδι τους στο Νότο γιατί ο χειμώνας πλησιάζει.
Το ένα χελιδονάκι, ερωτευμένο με μια καλαμιά αποφασίζει να μην ακολουθήσει τα άλλα πουλιά και μένοντας μόνο του βρίσκει απάγκιο κάτω από το άγαλμα του πρίγκιπα για να κοιμηθεί. Όμως ξυπνάει από τα δάκρυά του που πέφτουν πάνω του σαν σταγόνες βροχής.
Ο πρίγκιπας του εξομολογείται τη θλίψη του για τη δυστυχία που αντικρίζει για πρώτη φορά, βλέποντας τον κόσμο από το ψηλότερο σημείο της πόλης και τον παρακαλεί να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη προσφέροντας το ρουμπίνι απ’ το σπαθί του, τα ζαφείρια από τα μάτια του κι όλα τα χρυσά του ρούχα.
Στο τέλος μένει γυμνός από χρυσάφι και το χελιδονάκι που έγινε πια πιστός φίλος του, στην προσπάθειά του να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του δεν καταφέρνει τελικά να φύγει για την Αίγυπτο….. Το μολυβένιο άγαλμα δεν είχε πια καμιά αξία αλλά η ψυχή του πρίγκιπα ήταν ανεκτίμητη, όπως και η ψυχή του μικρού
χελιδονιού….. Ένα ευχάριστο τέλος – έκπληξη θα μας μεταφέρει και πάλι στο σήμερα αποδεικνύοντας πως τα
πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά ο αληθινός πλούτος βρίσκεται στην αγάπη και την ανθρωπιά…..