Η Ζηνοβία είναι μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία έπειτα από αρκετές δεκαετίες τυραννικής έγγαμης ζωής εκρήγνυται, σ’ ένα τραγικό και σαρκαστικό ξέσπασμα, στήνοντας απέναντί της τον σύζυγό της, στην προσωπικότητα του οποίου αποδίδει τα χειρότερα αντρικά ελαττώματα καθώς και ποικίλες άλλες παραδοξότητες.
Εκείνη, τραγουδίστρια στα «Κουτουπώματα», ντιζέζ της παλιάς σχολής, λαϊκός τύπος που έφτασε μέχρι τη δευτέρα γυμνασίου, άνθρωπος της πιάτσας, Θεσσαλονικιά του βαρύ λαϊκού σεβντά. Μια γυναίκα της μέρας, της νύχτας και του λιμανιού. Ένα κάστρο από χρώματα, από δίψα για ζωή. Ένας σκοτεινός Υγρός Τόπος, μια ευθεία Τρούμπα – Λαδάδικα.

Ο άντρας της ένας ανόητος αριβίστας, ένας μποέμ φαλλοκράτης, ένας «τίποτας» αλλά… όμορφος!
Μια γυναίκα η οποία ήθελε να είναι ελεύθερη και να ζήσει τον κόσμο. Μια δολοφονία και ένας αστυνομικός (Θανάσης Πατριαρχέας) στον οποίο εξομολογείται τη ζωή της, συνθέτουν αυτή την πικάντικη απολογία. Μια απολογία κωμική και συνάμα τραγική. Στην κουβέντα της Ζηνοβίας με τον μελλοντικό της «δεσμοφύλακα», σκιαγραφείται στην ακραία της εκδοχή η χειρότερη εικόνα του σύγχρονου Έλληνα μέσα από συμβιβασμούς, ιδιοτελείς επιλογές, φαλλοκρατικές εμμονές, ακραίες ερωτικές προτιμήσεις και μια
απόλυτα αμοραλιστική συμπεριφορά. Το στόμα της Ζηνοβίας κοφτερό και βρώμικο, είναι ένα όπλο από το οποίο ρίχνονται δεκάδες βρισιές κατά ριπάς, μια χειμαρρώδης καταιγίδα από κατάρες και απωθημένα.
Το πεζογράφημα του Θωμά Κοροβίνη κόβει από το μεταπολεμικό δέος το κομμάτι το οποίο αναλογεί ευθέως και αναλόγως στην ανατροπή και το βυθίζει σε ένα παρατεταμένο, θορυβώδες και ηχηρό γέλιο, όπως είναι και η ίδια η Ζηνοβία.
Ένα γέλιο που σπάει τα τζάμια των λαϊκών πολυκατοικιών, περιάγει την ευτυχία μέσα στη δυστυχία, ανεβοκατεβαίνει στον πολεοδομικό ιστό της παλιάς Θεσσαλονίκης.
Το έργο είναι ένας ύμνος στη γυναίκα σε αντιδιαστολή με το
πατροπαράδοτο αντρικό πρότυπο στο οποίο η Ζηνοβία απαντάει με μια «γελαστή» σφαίρα στην καρδιά.