Πρόκειται για τη σκηνική μεταφορά του πεζογραφήματος του Ε.Χ Γονατά, το οποίο παρότι γραμμένο το 1945, αιχμαλωτίζει με τη φρεσκάδα, την επινοητικότητά του, καθώς και με τον τρόπο που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Ο νέος που σκότωσε τον Γίγαντα και μετά τραίνο και γεράκια και μια μεγάλη σάλα χορού για φαντάσματα και γενικώς θρίλερ, θρίλερ του Γονατά! Το πρώτο που έγραψε! Φορέστε τα πιο καλά σας ρούχα και ελάτε!

Θέλουν δεκαετίες για να γίνουν οι κήποι. Σου λέει ο άλλος «αυτός έχει κήπο». Μα δεν έχω κήπο κατ’ αρχήν. Μετά, ο κήπος δεν είναι κάτι γραφικό, κατάλαβες τι εννοώ. Εδώ μέσα είναι είναι είναι – τάφος, έχει τάφους μέσα εδώ. Δεν είναι γραφικό ότι έχω ένα γατάκι εδώ. Γιατί δεν έχω ένα γατάκι πρώτα απ’ όλα. Έχω ένα γατάκι που είναι ετοιμοθάνατο. Να το, το βλέπεις εκεί; Ξεψυχάει. Από μέσα έχω το άλλο. Έβγαινε κι ένα τρίτο, η Χιόνα και ούρλιαζε όλη τη νύχτα, κατάλαβες; Πού να κλείσω μάτι; Σου λέει «περνάει καλά ο άλλος», αυτό το «τι ανάγκη έχεις εσύ». Μια ζωή αυτό. Με θεωρούν πλούσιο και με θεωρούν ότι δεν έχω ανάγκη τίποτα. Κατάλαβες; Και δεν ξέρουν ότι κι αυτά που έχω κάνει, τα έχω κάνει με τεράστιο κόπο. Τα ελάχιστα. Τίποτα δεν έχω κάνει.