«Πριν πάρω τη στερνή μου ανάσα
Του θανάτου οι σάλπιγγες μου ‘κάναν σερενάτα
Στις πύλες μιας αιμάτινης θάλασσας αποκεφαλισμένη
Κι από ένα κόσμο ολόκληρο λευκό κυνηγημένη
Όνειρο μέσα στ’ όνειρο αυτή είναι η ζωή
Κι ο θάνατος σήμερα κι αύριο είναι ο ίδιος»
Ένα ροκ μιούζικαλ όπου ταριχευμένα ζώα καταλαμβάνουν τη σκηνή και τραγουδούν για τη μακρά ιστορία θανάτων και φόνων στη Μεσόγειο. Μπορεί το παράλογο τραγούδι τους να αποκαλύψει κάτι για τον κόσμο γύρω μας;
Ένα ροκ μιούζικαλ μαύρου χιούμορ και παραλογισμού αφηγείται ιστορίες της Μεσογείου, προκειμένου να στοχαστούμε πάνω στο σύγχρονο «εδώ και τώρα». Ποιος είναι πιο κατάλληλος να μιλήσει για τον θάνατο πέρα από κάποιον που έχει ήδη πεθάνει; Ζώα που ταριχεύθηκαν –μετά από τον φυσικό θάνατό τους– αφηγούνται σε ρόλο ερμηνευτών την ιστορία τους, στο The Sea Between My Soul (Η θάλασσα ανάμεσα στην ψυχή μου) του Ράεντ Γιασίν. Μια πολυαισθητηριακή θεατρική παράσταση που υπόσχεται να υπερβεί τα όρια μεταξύ εγκατάστασης και θεάτρου, μουσικής, ζωής και θανάτου, κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή σε ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από τις 13 έως τις 15 Μαρτίου. Τα ταριχευμένα ζώα, που εμφανίζονται να τραγουδούν επί σκηνής εμψυχωμένα από τη φωνή του Άλαν Μπίσοπ, δρουν ως μάρτυρες του θανάτου τους και ως αφηγητές της αδιάκοπα βίαιης πραγματικότητας. Τα ψεύτικα μαρμάρινα μάτια τους και η άψυχή τους γούνα μετουσιώνουν ένα δραματικό όραμα για την περιοχή της Μεσογείου.
Το έργο αποτελεί έναν νοσηρό στοχασμό πάνω στην πολυετή ιστορία θανάτων στη Μεσόγειο Θάλασσα. H νευρική φωνή του Alan Bishop (από τους Sun City Girls) προσθέτει μια πνοή παραλογισμού στο εσχατολογικό σενάριο για τον σημερινό κόσμο.
Σημείωμα Ραέντ Γιασίν
Όπως ακριβώς τα ζώα έχουν απωθηθεί από το κάδρο μας στη σύγχρονη εποχή, το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο τον θάνατο. Μας προκαλεί δυσφορία να βλέπουμε κατάματα τον θάνατο, παρότι ο άνθρωπος είναι αυτός που ευθύνεται για τους περισσότερους θανάτους στον κόσμο. Όλο και περισσότερο αποκρύπτεται από εμάς η όψη του θανάτου, καθώς αποφεύγουμε με κάθε δυνατό τρόπο να τον αντικρίσουμε. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι, τα συγκεκριμένα ζώα ενσωματώνουν μια αληθινή αναπαράσταση του θανάτου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Προκειμένου να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία για τον θάνατο, δεν υπάρχει καλύτερος αφηγητής από τους ίδιους τους αποθανόντες. Σαν να έχουν αναστηθεί από ένα άγνωστο παρελθόν, αυτά τα ζώα εξιστορούν το μοιραίο ταξίδι τους μιλώντας από μια διάσταση πέρα από αυτήν που ξέρουμε. Απομακρυσμένα από το φυσικό ενδιαίτημά τους και εκτοπισμένα σε ένα αστικό τοπίο, κάπου κοντά στη θάλασσα, η εμφάνισή τους κατ’ αυτό τον τρόπο προφητεύει τρόπον τινά την τρέχουσα σκοτεινή στιγμή των καιρών μας.