Κεντρικός πυρήνας του έργου είναι ένα παλιό εργοστάσιο στον Πειραιά που μετατράπηκε σε πολυκατοικία και τα δωμάτιά της ενοικιάζονται, κατα κύριο λόγο, σε ανθρώπους χαμηλής τάξης και άσχημης οικονομικής κατάστασης, παρουσιάζοντας την νεοελληνική κοινωνία του ’50 . Το έργο είναι πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο, περιλαμβάνοντας ένα σύνολο ετερόκλητων και μη , ανθρώπινων χαρακτήρων. Οι περιθωριακοί ήρωες ,τη συμπεριφορά των οποίων καθορίζει όχι τόσο η λογική , αλλά το ένστικτο και η παρόρμηση, κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή. Οι ένοικοι , εγκιβωτισμένοι κυριολεκτικά μέσα στα ασφυκτικά κουτιά-δωμάτια της πολυκατοικίας , εξαναγκασμένοι να διαβιούν σε συνθήκες αφόρητης γειτνίασης , αλληλοεπηρεάζονται σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία .  Ταπεινωμένοι στην βαθύτερή τους υπόσταση, δεν φαίνεται τίποτα να τους αποσπά , να τους εξυψώνει ή να τους διαφορίζει, εκτός από τον τρόπο που εισπράττουν τη δυστυχία ή την ευχαρίστηση, που τους αναλογεί στη ζωή. Σ’ αυτή λοιπόν τη συγκατοίκηση, συμπίπτουν και συνωθούνται άνθρωποι απορριγμένοι, βολεμένοι,κομπιναδόροι, εξαθλιωμένοι μεροκαματιάρηδες, ακαμάτηδες και δικαιούχοι κάθε λογής , χωρίς να έχουν επίγνωση της πτώσης τους , άνθρωποι σε πρωίουσα απαξίωση και φθορά, επιβιώνοντας όπως όπως, σ’ αυτά τα κουτιά-δωμάτια, σε προθανάτια πρόβα, μιας εν σμικρώ νεκρούπολης.