Ο Γιάννης Καλαβριανός είναι σκηνοθέτης, συγγραφέας, δραματουργός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και υποψήφιος διδάκτωρ του ίδιου Τμήματος. Από τους ιδρυτές της Εταιρείας Θεάτρου Sforaris.
Έχει γράψει τα κείμενα και σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Κουμ κουάτ (κείμενο με τη Μαρία Κοσκινά, Θέατρο του Νέου Κόσμου), Βελλεροφόντης (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων), Γρανάδα (Από Μηχανής Θέατρο), Ανεμοδαρμένα Ύψη, της Έμιλυ Μπροντέ (μετάφραση και διασκευή, Κ.Θ.Β.Ε.), Phone Home (τριεθνής συμπαραγωγή με τα Pathos München και Upstart Theatre London, Θέατρο Σφενδόνη), Gods/The Lost Ring, (Deutsches Theater Berlin), Αβελάρδος και Ελοΐζα (Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο του Νέου Κόσμου), David’s Formidable Speech on Europe (Deutsches Theater Berlin-Autorentheatertage, Kunstfestspiele Herrenhausen Hannover), Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας (Φεστιβάλ Αθηνών, Bios, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Sarajevo Winter Festival, CSS Teatro Stabile-Ουντίνε, Spazio Teatro NO'HMA-Μιλάνο), Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες (Φεστιβάλ Αθηνών, Bios), Πρακτόρισσες (Θέατρο του Ήλιου, Αθήνα), Ποιος είναι δίπλα μου; της Πένυς Φυλακτάκη (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»), Εγώ είμαι το Θείο βρέφος! (Θέατρο του Νέου Κόσμου).
Έχει επίσης σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Η τάξη μας, του Τ. Σλομποτζιάνεκ (Θ.Ο.Κ.), Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών, διασκευή των Αθώων του Χ. Μπροχ (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας), Άουστρας ή η αγριάδα, της Λένας Κιτσοπούλου (Εθνικό Θέατρο, Theater Tri-bühne-Στουτγάρδη, Piccolo Teatro-Μιλάνο, Heidelberger Stückemarkt-Χαϊδελβέργη).
Έχει τιμηθεί με τα: Βραβείο Κουν, Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2013-2014, Βραβείο Νίκος Ζακόπουλος, International Prize Il Teatro Nudo, di Teresa Pomodoro, Milan 2014-2015.
Το Αβελάρδος και Ελοΐζα έχει μεταφραστεί στα Γερμανικά και τα Ιταλικά. Το Γιοι και κόρες έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και τα Βοσνιακά.
Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Hotel Éternité (2020), Κουμ Κουάτ (2019), Γρανάδα (2018), Μήδεια (2022).
Τη θυσία ενός ανθρώπου, την αυτοθυσία ενός ανθρώπου, αλλιώς τη βλέπει η μητέρα του, αλλιώς ένας κοντινός άνθρωπος, αλλιώς ένας γείτονας, αλλιώς ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζει το συγκεκριμένο άτομο. Όλοι δίνουμε ερμηνείες ανάλογα με τη δική μας θέση θέασης
Καινοτομία του Ευριπίδη οι χαρακτήρες με ψυχολογικό βάθος