Υποδυόμουν πάντα κάποιον άλλον, όπως τη μητέρα μου και την καλύτερή της φίλη. Σαν να μην ήξερα ποια είμαι εγώ και ήθελα να υπάρχω από τους άλλους

Σαν όλα να έχουν γίνει πολύ μικρά, άνευ σημασίας, ακόμα και οι άνθρωποι

Αυτό που βιώνει ο θεατής από μια παράσταση, δεν είναι το ίδιο με ότι βιώνει ο ηθοποιός. Για εμάς είναι μια εγκυμοσύνη, μια αναμονή, μια γέννα, κάτι που μεγαλώνει. Αλλάζει το σώμα μας, πονάμε φυσικά και ψυχικά. Και μετά, όταν συμβεί, λαμβάνουμε τη χαρά

Υπάρχουν ρόλοι που έχουν διαρκέσει λίγο πιο πολύ απ΄ό,τι θα ήθελα μέσα μου. Ας πούμε το 1984 της Ευαγγελάτου άργησε να βγει από μέσα μου. Ήταν κι ένα αρκετά σκληρό έργο. Θέλω να πω ότι κάπως σε αγγίζουν τόσο βαθιά ορισμένοι ρόλοι

Κανένα συναίσθημα, πολύπλοκο ή μη, που έχει ο ρόλος δεν αποτελεί εξάσκηση ή προετοιμασία μας για την πραγματική ζωή. Κάθε ρόλος είναι ένα συναίσθημα, σε πιο ακραία μορφή για να είναι θέατρο

Οι λόγοι που έγινα ηθοποιός είναι βαθύτεροι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τους πω. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ένιωθα ζωντανή σε αυτό το χώρο και νιώθω ακόμα. Ένιωθα ότι ήμουν μια οντότητα, μια ύπαρξη

Οι φόβοι αντιμετωπίζονται με θέληση. Πολύ δύσκολα μεν, αλλά αντιμετωπίζονται. Με το να σταθείς απέναντι τους και να τους κοιτάξεις όσο πιο βαθιά μπορείς. Αν κάνεις πως δεν υπάρχουν, έχεις χάσει το παιχνίδι

Με τρομάζει ο θυμός που αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει γύρω μου, καταπιεσμένος, και πολλή μοναξιά, που σε κλείνει σε κουτάκια για να προστατευτείς. Φοβάσαι να υπάρξεις με έναν άνθρωπο, να του πεις τι νοιώθεις, μη τυχόν και πληγωθείς

Εχω βάλει μπουρλότο για έναν έρωτα. Και θα το έκανα ξανά και ξανά

Πάντα, κάθε βράδυ, μόλις βγω από το θέατρο το πρώτο που θα κάνω θα είναι να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο

Θέλω να είμαι πολύ νωρίς στο θέατρο, ν’ αρχίσω να νιώθω τον χώρο οικείο. Θέλω ν’ αρχίζουν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια συγκεκριμένη ροή