Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθειάζει τις νουβέλες του θεωρώντας τες ανώτερες από αυτές του Τσέχωφ. Ο Μαξίμ Γκόρκι γράφει γι’ αυτόν: «Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής ή τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Ο Αντρέγιεφ δημοσιεύει την πρώτη του νουβέλα το 1898 στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος της Μόσχας». Γρήγορα γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους της προεπαναστατικής Ρωσίας. Μέσα στα χρόνια καθιερώνεται ως ο κύριος εκπρόσωπος του ρωσικού εξπρεσιονισμού. Αν και αντιτάσσεται στη τσαρική εξουσία και χαιρετίζει την πρώτη επανάσταση του 1905, στη συνέχεια καταβάλλεται από ένα πνεύμα απαισιοδοξίας παραιτούμενος από κάθε επαναστατική άποψη και πιστεύοντας ότι η εξέγερση των μαζών μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μια μεγάλη απώλεια της ζωής και μεγάλη οδύνη. Η στάση του αυτή θα οδηγήσει τον ίδιο και το έργο του στην αφάνεια μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917. Όπως γράφει και η κριτικός Μάγια Στάγκαλη: «Σε μια εποχή επαναστατικής αισιοδοξίας ο Αντρέγιεφ υπήρξε μια σκοτεινή, γοητευτική παραφωνία που αντιλαμβανόταν τη ζωή ως ξεκούρδιστο χορό στο κενό».