Θα μπορούσε κανείς να το δει κι ως φόρο τιμής στον Αντρέι Ταρκόφσκι, είναι όμως οι σταθεροί προβληματισμοί του Αγγελου Φραντζή στην πιο ώριμη, μπαρόκ, μεγαλεπήβολη εκδοχή τους.

Το «Ακίνητο Ποτάμι» είναι μια ταινία αντιθέσεων. Το δηλώνει κι ο τίτλος της: ένα ποτάμι δεν είναι ποτέ ακίνητο, μπορεί μόνο να είναι παγωμένη η επιφάνειά του, ενώ κάτω απ' αυτή το νερό τρέχει με ορμή. Με τον ίδιο τρόπο, η νέα, πέμπτη ταινία του Αγγελου Φραντζή είναι ένα φιλμ ήρεμο, με μια βαρύτητα εικαστική και φιλοσοφική, που κάθε τόσο αφήνει να εκραγεί το πάθος, ή η απόγνωση των ηρώων του.

Αυτοί είναι η Αννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι που αγαπιέται επίμονα, παρότι η σχέση τους είναι, συμβολικά, δύστοκη. Η ζωή τους έχει αλλάξει, έχουν μεταφερθεί σε μια παγωμένη, βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας χάρη στη δουλειά εκείνου και για μήνες δεν μπορούν να κάνουν σεξ. Οταν, λοιπόν, η Αννα μένει έγκυος, οι αντιδράσεις τους είναι κι αυτές αντίθετες. Ο Πέτρος θεωρεί, απρόθυμα και βασανιστικά, αλλά όπως επιβάλει η λογική, ότι η γυναίκα του τον έχει απατήσει. Η Αννα το αρνείται και πιστεύει ότι το μωρό είναι δώρο Θεού: για να το ερμηνεύσει και να το αποδεχτεί, στρέφεται στη θρησκεία, με την υποστήριξη της τοπικής ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας.