Ο Πικάσο έλεγε "κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας". Αν ο χρόνος παίρνει, στο πέρασμά του, τον αυθορμητισμό της παιδικής ηλικίας αντικαθιστώντας τον με φοβίες και ψυχαναγκασμούς, τότε τα πράγματα σκουραίνουν. Ο ευφυής Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, Alan Ayckbourn, στους "Ανύπαρκτους φίλους", βγάζει την γλώσσα στη σοβαροφάνεια, την μιζέρια και το θολό τοπίο των διαπροσωπικών σχέσεων. Και το κάνει καλά, από τη στιγμή που το συγκεκριμένο έργο κρίθηκε ως ένα από τα καλύτερα του και βραβεύτηκε και αυτό μεταξύ πολλών άλλων. Φτιάχνει υπερμεγέθης τύπους, που στην πραγματικότητα είναι τόσο κανονικοί. Τύποι της διπλανής πόρτας, σαν αυτούς που αγωνίζονται σε όλη τους τη ζωή για ένα δεύτερο και τρίτο αυτοκίνητο και από ουσία τίποτα. Άνθρωποι που επαναλαμβάνουν την ρουτίνα μιας καθημερινότητας, που περιλαμβάνει από αόρατους φίλους μέχρι αμετανόητα, φαινομενικά ευτυχισμένα κορίτσια αποφασισμένα να μην εκπέσουν σε μια ζωή χωρίς...ψηλοτάκουνα. Αμύνονται με μια σαθρή κυριαρχία απέναντι σε oτι αυτοπροσδιορίζεται ως ευάλωτο. Και θεωρούνται και νικητές. Μα είναι δυνατόν; "Μη φοβάστε το θάνατο. Του δίνετε υπερβολική αξία." Ναι, τον φοβόμαστε. Και τα πρόσωπα του Alan Ayckbourn τον φοβούνται ακόμη περισσότερο γι' αυτό και τον αποδομούν. Λένε τη λέξη "πέθανε" μετά από μια γουλιά ουίσκι και ένα φάλτσο χτύπημα μιας μπάλας του μπιλιάρδου κι ευθύς ο θάνατος έφυγε μακριά, ίσως σε ένα άλλο σύμπαν, λιγότερο δειλό. Και τη φράση "Μη φοβάστε τόσο πολύ το θάνατο, όσο μια ανεπαρκή ζωή" μάλλον δεν την άκουσαν.