Σύγχρονο το μήνυμα του έργου, με σκηνοθεσία και φωτισμό που υποστηρίζουν την πλοκή. Επιτυχές το casting με τη φιγούρα του Δημόπουλου να ταιριάζει απόλυτα στην κρύα αίθουσα του νεκροτομείου. Ο Βαλάσης πείθει για την παιδικότητα, αλλά και την ανεπάρκεια και τα αδιέξοδα του χαρακτήρα. Ο Πυρπασόπουλος αναλαμβάνει να εκφράσει τον κορεσμό του δημοσιο-υπαλλήλου και μεσοαστού μαζί με όλα τα στερεότυπα της πατριαρχίας, του σεξισμού και της εξουσίας που βγαίνει πάνω σε καθετί εύθραυστο, ανυπεράσπιστο και ανήμπορο– πολύ εύστοχα τρομάζοντας και τον ίδιο.