Λίγα λόγια για την παράσταση

Γιατί ο χρόνος περνάει σήμερα γρηγορότερα από ποτέ; Πού οφείλεται αυτή η αίσθηση της διαρκούς επιτάχυνσης των πραγμάτων; Πώς αντιμετωπίζουμε τον χρόνο ως κοινωνία και πώς επηρεαζόμαστε από τη μόνιμη έλλειψή του;

Η παράσταση Run - Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου στέκεται απέναντι σε ερωτήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο των αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου, βασιζόμενη στη σημερινή εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα.

Σχεδιασμένη σε μια λογική καλειδοσκοπικής αντανάκλασης, η παράσταση αναζητά τα υλικά της μέσα στην ίδια τη διαδικασία παραγωγής της.

Μια ομάδα ηθοποιών/καλλιτεχνών προετοιμάζει μια παράσταση με θέμα την έλλειψη χρόνου. Μέσα σε ένα μεγάλο lounge, στη διάρκεια ενός διαλείμματος, συντελεστές και τεχνικοί συναντιούνται για κάποιο μικρό διάστημα ελεύθερου χρόνου, μια «παύση» φτιαγμένη από υλικό ονειροπόλησης, άγχους, ανειλημμένων υποχρεώσεων και καθηκόντων, δημιουργώντας στιγμές κενού, ελευθερίας ή απόδρασης.

Τα υλικά που χρησιμοποιούν ο Γιώργος Βαλαής, η Γεωργία Κανελλοπούλου και οι ηθοποιοί για τη δραματουργία, οι προβληματισμοί του κάθε προσώπου ξεχωριστά και η σχέση του με τον χρόνο αναδύονται σε αυτό το ακίνητο σημείο του περιστρεφόμενου χρόνου και γίνονται η συνθήκη μέσα από την οποία ξετυλίγεται το νήμα της αφήγησης.

«Όλοι βιάζονται να προλάβουν κάτι»

Ο Γιώργος Βαλαής ξετυλίγει τη σκέψη του και εξηγεί ουσιαστικά από πού ξεκίνησε για να δημιουργήσει την παράσταση Run - Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου:

«Ο χρόνος κυλά γρήγορα. Τι ακριβώς μας συμβαίνει κάθε μέρα; Ο χρόνος δεν μοιάζει πια αρκετός για να ζήσουμε την καθημερινότητά μας. Όλοι βιάζονται να προλάβουν κάτι, όλα συμβαίνουν σαν μια περίληψη των πραγμάτων που θα έπρεπε να ζούμε, όλοι τρέχουμε πίσω από τον χρόνο που μας κυνηγάει. Ο χρόνος, που είναι ταυτόσημος με την ύπαρξή μας γκρεμίζεται σαν μια

χιονοστιβάδα χωρίς να περιέχει τίποτα μέσα της. Ζούμε μέσα στον πολιτισμό του εμφράγματος.

Ονειρευόμαστε ένα χρόνο που να κυλά αργά, που να μην κάνουμε τίποτα. Εκεί πιστεύουμε ότι είναι η βαθύτερη ευτυχία μας. Ονειρευόμαστε πράγματα που διαρκούν μέσα σε ένα χρόνο που επιταχύνεται. Ονειρευόμαστε την επιστροφή του χαμένου χρόνου. Ονειρευόμαστε την πλήξη των παιδικών μας χρόνων, το κατώφλι του χρόνου που διαρκούσε και οδηγούσε στον εαυτό μας».