Ενας 35χρονος άντρας τριγυρίζει στο διαμέρισμά του με εμφανή σημάδια κατάθλιψης. Κλείνει την πόρτα πίσω του και βγαίνει στο δρόμο. Από αυτό το σημείο και μετά, δε θυμάται τίποτα. Γιατροί τον περιμαζεύουν και τον οδηγούν σε ένα άσυλο. Ολοι στα γύρω δωμάτια, γυναίκες και άντρες διαφορετικών ηλικιών, πάσχουν κι αυτοί από αυτή την παράξενη αμνησία που έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας. Οι κάτοικοι της Αθήνας ξεχνούν – ποιοι είναι, που μένουν, ποιοι τους αγαπούν. Μήπως επειδή κανείς πια δεν αγαπά κανέναν. Ο άντρας θα πάρει μέρος σ' ένα πείραμα μίας θεραπεύτριας που θέλει τους ασθενείς να αναλαμβάνουν τη ζωή τους από την αρχή. Τους βάζει ασκήσεις/αποστολές στον έξω κόσμο και τους ζητά να τραβούν polaroid φωτογραφίες από τις νέες τους εμπειρίες. Ο άντρας ακολουθεί μουδιασμένος τις οδηγίες, γνωρίζεται και με μία κοπέλα που κάνει και η ίδια το ίδιο πρόγραμμα. Ολοι προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να ξαναθυμηθούν, η ζωή να αποκτήσει ξανά νόημα. Το μόνο που μοιάζει να του δίνει μία οικεία αίσθηση χαράς κι ασφάλειας; Τα μήλα που αγοράζει από τον γειτονικό μπακάλη. Οταν τα γεύεται κάτι ακουμπά στο παρελθόν του.

Η ταινία θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στις διαδικασίες της 93ης διοργάνωση των Όσκαρ, για τη διεκδίκηση του Βραβείου Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους (πρώην Βραβείο Ξενόγλωσσης Ταινίας).