Στην αρχή ανέφερε ότι μία περίοδος ταραγμένη για τον χώρο του Πολιτισμού, γιατί η Ζέτα Δούκα ξεκίνησε κάτι πολύ σημαντικό, δίνοντας το παράδειγμα να μιλήσουν και άλλες πολύ θαρραλέες γυναίκες που έζησαν μέσα στην απόλυτη κατάχρησης εξουσίας, τον φοβερό εκφοβισμό και μία στρεβλή αντίληψη για τα όρια της εξουσίας του σκηνοθέτη ή του θιασάρχη ή του πρωταγωνιστή.

«Αν κάποιος που χαίρει εκτίμησης και τον προσεγγίσει ένα νέο παιδί που μπορεί να τον κοιτάει μουδιασμένο, σαν ένα “ιερό τέρας”, νομίζει ότι αυτός είναι ο δρόμος. Αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα χάριν της προσωπικής του διαστροφής να κακοποιεί δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους ενήλικες ή ανήλικους. Και αυτό πρέπει να το διεκδικήσουμε σθεναρά και έχει σημασία και κάνω έκκληση στους ανθρώπους που φοβούνται να μη φοβούνται τίποτα σε σχέση με κάποια τοτέμ που κρύβουν κλειδώματα, κακοποιήσεις, κατάχρηση εξουσίας, αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Όταν κάποιος θέλει να κάνει τη  δουλειά του δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνει τα χατίρια και τα γούστα της όποιας διαστροφής έχει ο καθένας. Οι άνθρωποι που είναι έτσι πρέπει να ξεριζωθούν από το θέατρο».