Υποδύεστε τη μια από τις δύο αδελφές που "εγκλωβίζονται" στο παρελθόν τους. Αυτή η προσκοληση σε κάτι που έχει γίνει τι αποτελέσματα έχει και τι συναισθήματα προκαλεί;

Το παρελθόν αν δεν το ξορκίσεις και δεν κάνεις τις παραδοχές σου δεν απαγκιστρώνει τους ανθρώπους. Είναι σαν ένας βάλτος που όσο και να παλεύεις να βγεις από εκεί τόσο πιο βαθιά βουλιάζεις.

Ποιος ο δικός σας ρόλο στο έργο;

Υποδύομαι την Άννα που σε αντίθεση με την αδερφή της έφυγε νωρίς από το σπίτι που μεγάλωσαν αλλά όχι από το παρελθόν. Επιστρέφει μετά από 15 χρόνια για να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την αδερφή της και να βάλει τέλος στους εφιάλτες της παιδικής ηλικίας που στοιχειώνουν ακόμα και τις δύο.

Ο φόβος είναι εκείνος που μας κρατά δεμένους από το να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, καινούριο. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας ζει στο φόβο και προσκολλάται στο παρελθόν. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Ο φόβος είναι ένα πολύ ισχυρό όπλο. Κρατάει αιώνες τους λαούς υποταγμένους. Είναι το βασικό εργαλείο άσκησης εξουσίας και πολιτικής. Η επιβιώση του πολιτικού συστήματος όπως το ξέρουμε βασίζεται σχεδόν εξ' ολοκλήρου στον δικό μας φόβο για ανατροπή. Το παράλογο γίνεται αυτονόητο με μοναδικό εργαλείο των ακραίο φόβο. Οι φασίστες δεν είναι μόνο χούλιγκανς με ψυχιατρικά προβλήματα. Καθόλου. Είναι άτομα που τον φόβο τον μεταβολίσανε σαν καταστροφική δύναμη για οτιδήποτε “δεν αναγνωρίζω οικείο σε μένα”. Άρα πρέπει “να αφανιστεί για να επιβιώσω”. Όλοι μας εν δυνάμει αν δεν παλεύουμε καθημερινά με αυτό το τέρας που τρέφεται απ' τον φόβο, μπορεί να γίνουμε οι ίδιοι μικρά ή μεγαλύτερα τέρατα, γι' αυτό τα μάτια μας δεκατέσσερα. Στο έργο, η Έλλη, η αδερφή μου, έχει γίνει αυτό ακριβώς: Ένα μικρό τέρας.

Θα λέγατε ότι το έργο, παρόλο που μιλά για την χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης, καταλήγει σε κάτι αισιόδοξο;
Ναι, ο Γρηγόρης (ο σκηνοθέτης της παράστασης) σίγουρα ήθελε στο τέλος να δώσει μια αισιόδοξη νότα μέσα απ' όλο αυτό το σκοτάδι των δύο αυτών χαμένων υπάρξεων. Στο τέλος σκοτώνουν το θεριό του παρελθόντος και βλέπουν πίσω από τους τοίχους. Αυτός ήταν και ο στόχος τους εξ αρχής. Να κάνουν αυτόν “το φόνο” μπας και προλάβουν να κερδίσουν την ζωή.

Μιας και μιλάμε για "Χρωματιστές γυναίκες", ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα και τι συμβολίζει για σας;
Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το πράσινο γιατί μου ξυπνάει τον εγκέφαλο και το μαύρο γιατί αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Τι συναισθήματα έχετε όταν βρίσκεστε πάνω στην σκηνή και υποδύεστε ένα άλλο πρόσωπο; 
Θεέ μου, σύμπαν, συμπαίχτη, φωτιστή, κοινό, δώσε μου δύναμη ν' αντέξω κι απόψε.

Με τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη, είναι η πρώτη σας συνεργασία; Τι αποφθέγματα προσωπικής σοφίας έχετε ανταλλάξει;
Είναι πράγματι η πρώτη μας συνεργασία και εύχομαι να υπάρξουν και επόμενες. Ο Γρηγόρης είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με μεγάλη αγάπη για τους ηθοποιούς και την τέχνη του θεάτρου. Δεν ξέρω αν έχει μάθει κάτι από μένα, εγώ πάντως απ' αυτόν έχω μάθει πολλά και κυρίως θέατρο. Α, και πώς να αντιμετωπίζω με περισσότερο χιούμορ κάτι που με ενοχλεί πολύ. Αλλά κι αυτό θέατρο είναι.

 
Πώς νιώθετε ως γυναίκα ηθοποιός στον κόσμο του 2019; Έχουν υπάρξει αλλαγές στην κοινωνία μας που να αφορά την συνύπαρξη των δύο φύλων;
Το να είσαι στο ελεύθερο θέατρο στην Ελλάδα στην Αθήνα το 2019 και να είσαι γυναίκα είναι εξτρίμ σπορ. Θέλει πολλή ψυχραιμία, σκέψη και γενναίες δόσεις θράσους. Σίγουρα από την εποχή που ο Κουν απαγόρευε στις γυναίκες του θιάσου του να γεννήσουν έχει γίνει πρόοδος, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Χαίρομαι που βλέπω νέες γυναίκες σκηνοθέτριες να δημιουργούν και να παίρνουν σκυτάλη, βέβαια η παλιά ανδροκρατούμενη γενιά σκηνοθετών δεν την δίνει με τίποτα! Επίσης δείτε και τις διανομές στις μεγάλες παραγωγές: Η αναλογία είναι 6 άντρες, 2 γυναίκες και η μία άνω των 50. Είναι πολύ δύσκολη πίστα το θέατρο γιατί δεν υπάρχουν έργα με πολλές γυναίκες και εμείς είμαστε υπερδιπλάσιες από τους άντρες ηθοποιούς. Ελπίζω όμως ότι στο μέλλον αυτό θα αλλάξει, γιατί οι νέες γενιές έχουν πολύ ταλέντο και θηλυκού γένους οπότε σιγά σιγά θα ξεπεράσουμε τα χαρακτηριστικά φύλου και θα μείνουμε ως άνθρωποι και δημιουργοί πάνω στην σκηνή να αναμετρηθούμε με αυτό που μένει. Την ουσία.