Συνέντευξη

Δανάη Επιθυμιάδη: Η συγχώρεση και η αποδοχή ειναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ να μεγαλώνεις. Και να μεγαλώνεις ωραία.

14 Μαρτίου 2019  |  από Πέπη Καλλίλα
Δανάη Επιθυμιάδη: Η συγχώρεση και η αποδοχή ειναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ να μεγαλώνεις. Και να μεγαλώνεις ωραία.
Η νέα και ταλαντούχα ηθοποιός μας μιλάει για το επάγγελμα της ηθοποιού, τι θα ήθελε να αλλάξει στο χώρο του θεάτρου και για το ρόλο της στις Πυρκαγιές όπου πρωταγωνιστεί.

Το μικρόβιο της υποκριτικής το είχες από μικρή;

Ναι είμαι απ’ αυτούς... είχα την εξαιρετική τύχη να είμαι παιδί γονιών που όταν τους πρωτοανακοίνωσα την απόφαση μου να γίνω ηθοποιός (θα ‘μουνα, δε θα ‘μουνα 5) με πήραν στα σοβαρά και δεν μου απάντησαν «ναι, αλλά να σπουδάσεις κάτι άλλο πρώτα.»

 

Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο επάγγελμα του ηθοποιού;

Σε κάθε καινούργια δουλειά καταπιάνεσαι με διαφορετικές ιστορίες που αφορούν σε διαφορετικές χρονολογίες, τόπους, θρησκείες. Συχνά δουλεύεις με καινούργιους ανθρωπους με τους οποίους πρέπει να εφεύρεις ένα κοινό τόπο καλλιτεχνικής συνάντησης. Αυτό προϋποθέτει μελέτη και "άνοιγμα" που ειναι από μόνο του αναζωογονητικό. Εκπαιδεύεσαι στη προσαρμογή. Επίσης υπέροχη βρίσκω τη δυνατότητα που σου προσφέρει αυτή η δουλειά να γνωριστείς με ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας και πορείας απ’ τη δικιά σου, με τους οποίους χρειάζεται, αν όχι να αγαπηθείς, τουλάχιστον να συμπορευτείς αρμονικά. Μαθαίνεις να δίνεις χώρο στον άλλον κι αν δεν έχεις, τον δημιουργείς. Δε γίνεται αλλιώς. Πάνω στη δουλειά έχω κάνει φίλους πολύ μικρότερους και μεγαλύτερους από μένα. Και πού πιο υπέροχος τόπος συνάντησης από το θέατρο. Αρκεί να εισαι παρών στο ραντεβού που λέει και μια αγαπημένη μου φίλη.

 

Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου στις "Πυρκαγιές" που παίζονται στο Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη.

Η Ζαν Μαρουάν ειναι ένα κορίτσι ξεριζωμένο από το παρελθόν. Από καθετί που θυμίζει "ιστορια", ζει σ’ ένα μικρόκοσμο φτιαγμένο από μαθηματικά, εξω από τον οποίο αποκλείει οτιδήποτε δεν αποκωδικοποιείται με αριθμούς και σχήματα. Τόσο εκείνη όσο και ο δίδυμος αδερφός της Σιμόν, δεν είχαν την πολυτέλεια να μυηθούν σε κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς, ή μιας κάποιας κανονικότητας κι έτσι σχεδόν δεν ξέρουν πως να επιβιώσουν έξω από την κλειστή τους καθημερινότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δρουν κάπως "ατσούμπαλα". Υπάρχει κάτι παράξενο και ταυτόχρονα αθώο και στους δυο που με συγκινεί βαθιά. Αν μπορούσα να περιγράψω τη Ζαν με μια εικόνα, ειναι σαν καποιος να τη κλώτσησε και έτσι να ήρθε στο κόσμο. Σα να μη γεννήθηκε ποτέ. Με αυτή τη φόρα και την ορμή που της έδωσε η κλωτσιά τρέχει και τα συμπαρασέρνει όλα στο πέρασμα της. Και δε θα σταματήσει μεχρι να βρει την αλήθεια. Παράλληλα, με την καθοδήγηση της Ιώς (σκηνοθέτηδας) και της Αλεξάνδρας (κινησιολογία), με τις οποίες συντονιστήκαμε πολύ ως προς το τρόπο που θελουμε να ψάξουμε, την είδα σαν ένα πλάσμα δυνατό, ανεξάρτητο, όπου η ανάγκη της για την αναζήτησή της αλήθειας (της) ξεπερνά κάθε αντίσταση δίκη της ή των άλλων. Αυτό είναι που στα μάτια μου την καθιστά τόσο ακαταμάχητη.

 

Τα δύο αδέρφια ανακαλύπτουν ότι έχουν έναν πατέρα ζωντανό και έναν αδερφό που δεν γνώριζαν την ύπαρξή του. Πώς διαχειρίζονται και πώς αντιδρούν σε αυτές τις αποκαλυψεις;

Πέρα από το γεγονός του θανάτου της μητέρας τους, τα δίδυμα έρχονται αντιμέτωπα και με μια άλλη βίαιη απώλεια μέσω αυτών των αποκαλύψεων, αυτήν της ταυτότητας τους όπως τη γνωρίζουν μέχρι σήμερα. Η στάση τους απέναντι σ’αυτο έχει πολλά κοινά με τα στάδια του πένθους που ούτως ή άλλως βιώνουν. Το σοκ, η άρνηση, ο θυμός και αργότερα η διαπραγμάτευση και η αποδοχή ειναι οι κοινές καταστάσεις από τις οποίες περνάνε οι δυο τους ξεχωριστά μέχρι να βρεθούν ξανά στο τέλος του έργου. Υπάρχει μια φράση που λέει ο Μουαουάντ δια στόματος της Ναουάλ στο τέλος του έργου που συμπυκνώνει υπέροχα κατά τη γνώμη μου αυτήν τους την πορεία: “Τα παιδικά χρόνια ειναι ένα μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό κι εσύ κατάφερες να το τραβήξεις. Τώρα πρέπει να μάθεις να ξανακαταπίνεις το σάλιο σου. Καμιά φορά αυτο ειναι μια πολύ γενναία πράξη. Να καταπίνεις το σάλιο σου.”

 

Τι μαθαίνουμε τελικά για τη ζωή μέσα από μια ιστορία που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και μιλά για εμφύλιο, πράγματα που είναι μακριά από μας.

Ο Μουαουάντ, επηρεασμένος από τον μύθο του Οιδίποδα, μας εμπλέκει συναισθηματικά στην πορεία μιας διαλυμένης από τον πόλεμο οικογένειας χρησιμοποιώντας τη σαν δείκτη μιας καθολικότερης αλήθειας. Απ’το εν οίκω στο εν δήμω κι ενώ μιλάει ουσιαστικά για τον εμφύλιο του Λιβάνου, προβάλλει τον πόλεμο σαν γενικότερη κατάσταση, εντελώς παράλογη που η μνήμη της περνάει από γενιά σε γενιά ακόμα κι όταν η σύνδεση δεν ειναι προφανής. Δεν είναι τυχαίο ότι διαλέγει δυο αδέρφια μεγαλωμένα στη Δύση, που καμία σχέση δεν έχουν (ή δεν θέλουν να έχουν) με το Λίβανο, να ειναι οι βασικοί φορείς της ιστορίας.

 

Ποιο ρόλο παίζει η συγχώρεση σε αυτό το έργο του Ουαζντί Μουαουάντ αλλά και γενικότερα στη ζωή μας;

Η συγχώρεση και η αποδοχή (που πάνε παρέα) ειναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ να μεγαλώνεις. Και να μεγαλώνεις ωραία. Προϋποθέτει ένα μεγαλείο ψυχης ενώ συχνά σε ωθεί να αναθεωρήσεις σχέσεις και συμπεριφορές, και αυτό ειναι αρκετά επίπονο αλλά και απαραίτητο για να προχωρήσεις. Η γιαγιά παροτρύνει τη μικρη Ναουάλ κι έπειτα η Ναουάλ τον Σιμόν και τη Ζαν να σπάσουν το νήμα του μίσους και του θυμού ως κληροδοτημένα σε αυτους συναισθήματα, να συγχωρέσουν και έτσι να απελευθερωθούν.

 

Με την μέχρι τώρα εμπειρία σου, έχεις δει διαφορές στο κοινό τη Αθήνας με της Θεσσαλονίκης, μιας και οι "Πυρκαγιές" παίζονται εκεί στο Βασιλικό Θέατρο;
 
Ειναι δύσκολο να εντοπίσω διαφορές που να εστιάζονται στο τόπο προέλευσης του κοινού με μόνο κριτήριο τη συγκεκριμένη παράσταση. Θεωρώ ότι το έργο αυτό ειναι τόσο ιδιαίτερο που κάπως καθιστά επισφαλείς τέτοιες εκτιμήσεις. Ο κόσμος που έρχεται να μας δει μετά το τέλος της παραστασης ειναι πολύ συγκινημένος και συγκινητικός. Κι αυτό ειναι μεγάλη ευλογία.
 
 
Τι θα έλεγες ότι σου προσέφερε η συμμετοχή σου σε τηλεοπτική σειρά; Τι εμπειρίες αποκόμισες;
 
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία στην οποία έπρεπε να προσαρμοστώ σε άλλους ρυθμούς δουλειάς. Με εξοικείωσε με άλλες υποκριτικές μεθόδους και μου έδωσε την ευκαιρία να συστηθώ σ ένα ευρύτερο κοινό. Από την άλλη, το σύντομο χρονικό διάστημα αυτής της εμπειρίας, δεν μου άφησε περιθώρια να πειραματιστώ πάνω σ αυτόν τον τομέα, κάτι που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον.
 
 
 
Πώς βλεπεις τα πράγματα στο θέατρο ως νέα ηθοποιός; Τι θα ήθελες να κρατήσεις ίδιο και τι να αλλάξεις;
 
Θα ήθελα να αλλάξω τις συνθήκες εργασίας. Δε λέω κάτι καινούργιο σαφώς, αλλά ειναι όντως επώδυνο να παλεύεις για τα αυτονόητα σ' αυτή τη δουλειά. Το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας. Τώρα που εργάζομαι στο ΚΘΒΕ, σε πραγματικά ιδανικές συνθήκες αισθάνομαι σαν να κάνω ενα διάλειμμα από τη μέχρι τώρα πραγματικότητα μου κυρίως στο ελεύθερο θέατρο. Το μόνο με το οποίο είχα πραγματικά να ασχοληθώ κατά τη διάρκεια των προβών ήταν το να «βρω» το ρόλο μου και τη θέση μου σ’ αυτή τη τόσο συλλογική δουλειά όπως ειναι οι Πυρκαγιές. Τι αναπάντεχη πολυτέλεια!
 
Έχεις αγαπημένο χαρακτήρα σε έργο που θα ήθελες κάποια στιγμή να υποδυθείς;
 
Τη Μήδεια.