Μπορείτε να μας κάνετε μια μικρή περίληψη του έργου;

Η Γεωργία Πιερρουτσάκου έγραψε ένα έργο για τον έρωτα. Σε μία παράξενη, άχρονη σκακιέρα ο μαύρος βασιλιάς και η λευκή βασίλισσα, δύο αιώνιοι εραστές και ανταγωνιστές παίζουν κάθε βράδυ από μία παρτίδα. Αντί για πιόνια κάνουν κινήσεις με λέξεις, με ιστορίες, ιστορίες ζευγαριών. Φτιάχνουν και υποδύονται, δηλαδή, δύο άλλα πρόσωπα - Εκείνον και Εκείνη - με σκοπό να νικήσει ο καθένας αυτήν την παρτίδα. Εκείνος και Εκείνη θα γνωριστούν, θα φλερτάρουν, θα ενθουσιαστούν, θα παθιαστούν, θα ερωτευτούν μεταξύ τους και θα περάσουν από όλες τις φάσεις του Έρωτα από την πρώτη ματιά έως τη σχέση έως τους τσακωμούς, τους χωρισμούς, την επανασύνδεση. Ποιος κερδίζει τελικά; Ποιος μπορεί να κερδίσει στον έρωτα; 

Θέλετε να μας περιγράψετε τον ήρωα που υποδύεστε;

Εγώ ως μαύρος βασιλιάς είμαι ένα ον που έχει περάσει πάνω από τον χρόνο. Είναι σαφώς ανταγωνιστικός, παθιασμένος και επιβλητικός, δωρικός και ετοιμοπόλεμος. Ο Εκείνος που πλάθει ο βασιλιάς αυτός είναι ένας καθημερινός άνδρας. Μοιάζει σίγουρος για τον εαυτό του, σοβαρός αλλά με χιούμορ, πειθαρχημένος, μοιάζει να του αρέσει να δοκιμάζει νέα πράγματα, αλλά βαριέται εύκολα. Έχει ακόμη την τάση να προσπερνάει τις δυσκολίες με ανάλαφρο τρόπο, πολλές φορές βάζοντας κάτω από το χαλί τα σπασμένα.

Ο έρωτας είναι τελικά παιχνίδι; Στην παράσταση παρουσιάζεται σαν μία παρτίδα σκακιού;

«Εναλλαγή στρατηγικής και απόλαυσης» όπως λέω κάποια στιγμή στην παράσταση. Είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ή χάνουν ή κερδίζουν και οι δύο. Μάλλον δεν υπάρχει νικητής. Στον έρωτα όπως και στο παιχνίδι υπάρχει ο ανταγωνισμός, ο ενθουσιασμός, η αγωνία και φυσικά μόνο αν είσαι ανοιχτός στον άλλον, μπορείς να περάσεις ωραία μέσα σε αυτό. Το σκάκι είναι μία πολύ έξυπνη παρομοίωση πιστεύω και η Γεωργία από γραφής ακόμη το έφερε αυτό στο έργο της. Στο σκάκι υπάρχει στρατηγική, σκέψη, μελέτη του αντιπάλου, του τρόπου σκέψης του, προσποίηση, πάθος για νίκη, όπως φυσικά και στον έρωτα.

Πόσο δύσκολη είναι η διατήρηση μιας σχέσης και ποιοι οι λόγοι που οι άνθρωποι αδυνατούν να μείνουν σε αυτήν;

Μία σχέση θέλει θυσίες για να διατηρηθεί, θέλει ισορροπίες. Από την άλλη ένας δεσμός που διαλύεται, δε θα κρατούσε πιστεύω και δεν έχει νόημα να τραβάς κάτι που έτσι κι αλλιώς φυλλοροεί. Είναι όλα σχετικά και ανάλογα με την περίπτωση. Κάθε σχέση, ακόμη και μη ερωτική, είναι μοναδική, ξεχωριστή. Η εποχή βέβαια, οι ρυθμοί που ζούμε και οι απαιτήσεις πολλές φορές του κοινωνικού περίγυρου, μας πνίγουν και φαίνεται ασφυκτική μία σχέση χρόνων και γοητευτική η ελευθερία. Δυστυχώς ο γάμος, η πολύχρονη σχέση, η δέσμευση φαντάζουν σε πολλούς ανθρώπους της ηλικίας μου συμβιβαστικά, βαρετά ή και εγκλωβιστικά. Όμως εγώ προσωπικώς πιστεύω πως η ηρεμία μίας σχέσης, η ασφάλεια, η σιγουριά και η εμπιστοσύνη είναι η βάση, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι προϊόντα συμβατικότητας αλλά αμοιβαίων υποχωρήσεων που επιβάλλουν η αγάπη και η σχέση για να κρατήσουν δύο ανθρώπους ενωμένους.

Η αγαπημένη σας φράση από το έργο;

Ένα μικρό διαλογάκι που το βρίσκω πολύ έξυπνο, πολύ πικρό, αλλά αληθινό:

- Θα ‘πρεπε να με αγαπήσεις περισσότερο.

- Δε γινόταν περισσότερο.

- Τότε θα ‘πρεπε να με αγαπήσεις καλύτερα.

Η παράσταση συνεχίζεται για 2η χρονιά, ποια η ανταπόκριση του κοινού απέναντί σας;

Ο λόγος που η παράσταση συνεχίζεται φέτος είναι αφενός η αγάπη η δίκη μας για αυτή τη δουλειά και αφετέρου η αγάπη του κόσμου για το «Έλα να παίξουμε». Επειδή το έργο πραγματεύεται το συγκεκριμένο αυτό θέμα, τον έρωτα, αγγίζει και συγκινεί πολύ το κοινό. Περιγράφει καταστάσεις που έχουμε ζήσει και ζούμε όλοι και το κάνει με τέτοιον τρόπο η Γεωργία που ο καθένας βρίσκει δικά του κομμάτια, αναφορές και βιώματα. Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως υπάρχουν αντιδράσεις και από το ανδρικό κοινό που θεωρείται λιγότερο συναισθηματικό. Μπαίνουν - γυναίκες και άνδρες - σε μία διαδικασία να δικαιολογήσουν, να αναλύσουν, να καταλάβουν τι έφταιξε στα λάθη του ζευγαριού, αν είναι σωστή μια επανασύνδεση ή όχι, τι πραγματικά συμβαίνει σε κάθε φάση που περνάει ένα ζευγάρι.

Η Γεωργία Πιερρουτσάκου είναι η συγγραφέας, σκηνοθέτης και συμπρωταγωνίστρια σας. Αυτή η συνθήκη βοηθάει περισσότερο στο να προσεγγίσετε το έργο και να το κατανοήσετε καλύτερα; Με ποιο τρόπο;

Πρέπει να πω πως η Γεωργία είχε πολύ καθαρή ματιά χωρίς να μπερδεύονται η συγγραφέας, η σκηνοθέτης και η ηθοποιός στην διαδικασία προβών και παραστάσεων. Είναι πολύ δύσκολο ειδικά όταν σκηνοθετείς ένα έργο που έχεις γράψει να είσαι αποστασιοποιημένος και να βλέπεις τι ενδεχομένως πρέπει να αλλάξει και με ποιον τρόπο. Είχε σαφώς την στήριξη του Λάζαρου Βαρτάνη με τον οποίο συνσκηνοθετεί την παράσταση, που της έδινε το αίσθημα ασφάλειας. Για μένα είναι πρότυπο και την είχα συνεχώς στο μυαλό μου όταν συνσκηνοθέτησα και εγώ ένα δικό μου έργο φέτος. Όσο αφορά στην ερώτησή σας, ήταν πολύ βοηθητικό το ότι η Γεωργία τα έκανε όλα αυτά μαζί. Μίλαγε συχνά για τη σκέψη πίσω από την κάθε σκηνή, για τις εικόνες που είχε γράφοντάς το, ενώ ταυτόχρονα ήταν ανοιχτή σε προτάσεις και νέες οπτικές πάνω στο όραμα και τους χαρακτήρες.

Επόμενες δουλείες και σχέδια;

Ήδη παράλληλα με το «Έλα να παίξουμε», παίζεται κάθε Τετάρτη η «Φροσύνη», ένα δικό μου έργο που συνσκηνοθετώ με το Λάζαρο στο Θέατρο Άβατον. Παράλληλα είμαι σε γυρίσματα για τη «Ζωή εν Τάφω» στην ΕΡΤ και σε αναμονή γυρισμάτων της νέας σειράς του Μανούσου Μανουσάκη. Στην αρχή της σαιζόν θα είμαι ξανά στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου στο Εθνικό Θέατρο, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και επαναλαμβάνεται για λίγες ακόμη παραστάσεις. Τώρα όσο αφορά σε πιο προσωπικές μελλοντικές δουλειές, με τη Γεωργία και το Λάζαρο έχουμε αναπτύξει πέρα από μία καλή φιλία, έναν πυρήνα που κάνει πολλά σχέδια. Οπότε ελπίζω σε λίγο καιρό από τώρα να ξαναμιλάμε εδώ για μία ακόμη παράστασή μας.